درباره زبان و تاریخ

وجود زبانیِ چیزها زبان آن‌هاست؛ این گزاره، وقتی در مورد انسان به کار رود، بدین معنی است: وجود زبانیِ انسانْ زبانِ اوست. و این گویای آن است که انسان وجود معنویِ خود را در زبان خویش همرسانی می‌کند. اما زبان انسان با کلمات سخن می‌گوید. بنابراین وجود معنوی خویش را (تا آنجا که همرسانی‌پذیر است) با نامیدن همۀ چیزهای دیگر همرسانی می‌کند. ولی آیا ما زبان دیگری سراغ داریم که چیزها را بنامد؟ نباید این نظر را پذیرفت که ما بجز زبان انسان هیچ زبان دیگری را نمی‌شناسیم؛ این نظر صادق نیست، بلکه ما فقط هیچ زبان نام‌گذارِ دیگری را سوای زبان بشری نمی‌شناسیم. یکی دانستن زبان نام‌گذار با زبان در کل معادلِ محروم کردن نظریۀ زبان‌شناسی از ژرف‌ترین بصیرت‌هاست. بنابراین وجود زبانیِ انسان همان نامیدنِ اشیاست.