خاطرات یک بی عرضه 17 (دفترچه خاکستری)

فردا روز مسابقات ورزشی است و حال و هوای مدرسه حسابی داغ و جنجالی است.
خانم باش از تمام بچه‌ها خواسته بود نیم ساعت زودتر در کلاس حاضر شوند تا وقت کافی داشته باشیم درباره فوت و فن‌هایمان در مسابقات حرف بزنیم. او درباره اینکه کلاس‌های دیگر چطور خودشان را برای مسابقات آماده می‌کنند، دچار وسواس و اضطراب شده بود.
بنابراین لدویان میلز را به پشت بام مدرسه فرستاد تا جاسوسی کلاس بغلی، یعنی کلاس اقای درو را بکند. اما بعد معلوم شد کاشی‌های سقف مدرسه آنقدر محکم نیستند که وزن یک آدم را تحمل کنند.
بچه‌های کلاس خانم باش بیشتر نگران بچه‌های کلاس خانم اپشتاین هستند، چون او در کلاسش مشتی ورزشکار درست و حسابی دارد. یکی از آنها جسی رنج است که دوبار کلاس هشتم را خوانده و بنابراین یک بار بیشتر از بقیه ما مسابقات ورزشی را تجربه کرده است.
اما تیمی که بیشتر از همه نگرانم می‌کند، تیم کلاس آقای ری است، چون امروز کل کلاس در بازداشت صبحگاهی به سر می‌بردند و مطمئنم روز مسابقه بچه‌های این کلاس ناجوانمردانه رقابت خواهند کرد.
وقتی اوضاع بدتر شد که فهمیدیم امسال قرار است با تیم بزرگسالان مسابقه بدهیم. سرایدارها به دفتر مدیر مدرسه رفته و گفته بودند که آنها نیز می‌خواهند تیم خودشان را داشته باشند، زیرا مثل بقیه دانش‌آموزان مدرسه، استحقاق یک روز مرخصی را دارند.
به گمانم حرفشان عادلانه است، اما از وقتی سرایدارها تمام وقتشان را صرف تمرینات ورزشی می‌کنند، دستشویی‌ها حسابی کثیف و بدبو شده‌اند.
و حالا خانم‌های غذاخوری مدرسه نیز دست به کار شده و حسابی مشغول تمرین هستند، بنابراین کافه تریا عملا تبدیل به سالن ورزشی شده است.
معلم‌ها حسابی دستپاچه شده‌اند، برای بالا بردن شانس کلاس‌هایشان، شروع به رد و بدل کردن اعضای تیمشان کرده‌اند.