جین ایر

هوای آن روز برای پیاده‌روی مساعد نبود، گرچه صبح‌هنگام قدری لای بوته‌های کم‌پشت قدم زده بودیم، اما بعد از صرف ناهار (روزهایی که خانم رید مهمان نداشت، ناهار را زود میل می‌کرد)، باد زمستانی، ابر تیره و هولناکی را به آسمان کشانده بود، ازاین‌رو، فکر پیاده‌روی به سر کسی نمی‌زد. البته من قدردان ابر سیاه و هوای طوفانی بودم؛ چراکه پیاده‌روی‌های طولانی را ابدا دوست نداشتم، به‌ویژه اگر قرار بود در بعدازظهرهای پرسوز زمستانی انجام شود. شاید بپرسید چرا دوست نداشتی؟ چون وقتی به خانه برمی‌گشتیم، انگشت‌‌های دست‌ها و پاهایم از سرما بی‌حس می‌شدند و پرستاری که نامش بسی بود، به‌محض دیدن ضعف من غرولند می‌کرد. وقتی می‌دیدم جورجیانا، الیزا و جان رید سالم‌تر و سرحال‌تر از من هستند، از وضع خودم شرمنده می‌شدم…