جایی میان تضاد

حرف‌های محمد فولادی را برایش تعریف کردم. گریه‌ام را نگه داشته بودم. هرچه ژاله اصرار کرد نتوانستم شام بخورم. یاد آن دختر معصوم و بلایی که سرش آورده بودند مدام با دیگر اخبار جنایات و نامردی‌های عراقی‌ها ولم نمی‌کرد. مثل هرشب بلند شدم تا کیسه‌ی زباله را سر کوچه بگذارم. بی‌اختیار به طرف ویترین مدال‌هایم رفتم و مدال طلای بغداد را هم برداشتم و آن را توی کیسه زباله انداختم. دلم می‌خواست اثری از این نامرد‌‌ها در زندگی‌ام نباشد. وقتی کیسه را توی سطل زباله‌ی سر کوچه انداختم، چند دقیقه‌ای همانجا نشستم. حس کردم حالم بهتر شده است. به خانه برگشتم. تا صبح خوابم نبرد. محمد فولادی بعدها در جزیره‌ی مجنون شهید شد.