تمام خشم من

در دوران کودکی‌ام، زمان زیادی طول می‌کشید تا خودم را با اوضاع وفق بدهم. پیش از آنکه بدانم چی بر سرم آمده است، گویا بچه‌های دیگر شستشان خبردار شده بود. به‌واسطه‌ی اینکه سرم همیشه پایین بود، یا به نظر می‌رسید که گوشم به حرف‌های معلم بدهکار نیست و یا اینکه هر کاری را چند ثانیه دیرتر از بقیه انجام می‌دادم به این قضیه پی برده بودند. هیچ‌وقت باهام بیش از چیزی که باید حرف نمی‌زدند. پهلویم نمی‌نشستند. به آن بخش از وجودشان گوش می‌دادند که زمزمه می‌کرد: اون با ما فرق داره. غریبه‌س.
این ماجرا ناراحتم می‌کرد. چون آنها از چیزهایی که می‌دانستم خبر نداشتند. چون می‌توانستند مهربان باشند، اما نمی‌دانستند چطوری.
شاید همان ناراحتی تبدیل شد به چیزی بدتر. تلخی. یک‌عمرِ آزگار خشم. اما نیروی این خشم و تلخی را دختری ازم ربود و آن را به عقب راند، آن هم یک ماه پس از ورود به کلاس اول، که دیر و تنها آمد توی کلاس، بی‌آنکه والدینی نگرانش باشند.
لباس‌هایش توی تنش زار می‌زدند و موهایش دو گیس بافت جورواجور شده بودند. بلد نبود انگلیسی حرف بزند.
اگر آدمی مهربان نگاهش می‌کرد، دختری شش‌ساله می‌دید که نیازمند عشق است. معلممان، خانم بریدلاو ، نگاهش کرد و او را دردسری بیش ندید. خانم بریدلاو گفت: «این نور است. از پاکستان اومده. مثل صال!»
دخترک را نشاند روی تنها صندلی خالیِ ته کلاس، بغل‌دست من.
بچه‌های دیگر می‌گفتند و می‌خندیدند و بازی می‌کردند. من و دختر مانند دو سگ عبوس به هم خیره‌ شده بودیم؛ چشم‌های قهوه‌ایِ قفل در هم، دیداری شکسته با قلب‌هایی شکسته و صلاح‌الدین با نور آشنا شد.
آن‌وقت‌ها نمی‌دانستم چشم‌هایش چه نقشی را در زندگی‌ام بازی می‌کنند، چقدر بهشان خیره می‌شوم و چقدر چشمم را ازشان می‌دزدم. چیزی نمی‌گفتیم و فقط به هم زل زده بودیم. به نظر نمی‌رسید این اوضاع برای هیچ‌کداممان عجیب‌وغریب باشد.