تدوین به روایت تدوینگران

سال‌ها پیش مطلبی را از قول کارگردانی شنیدم که گفته بود باید تنها زمانی برش بزنید که ضرورتی در کار باشد. در آن زمان فکر می‌کردم او نادان است. اما امروز به حکمتِ آن گفته پی می‌برم و طنز پنهان در آن را درمی‌یابم. چه کسی می‌گوید که چه زمانی ضرورت انجام چنین کاری وجود دارد؟ من به تبع این راهنمایی، به این نتیجه رسیده‌ام که هر سکانسی را تا حد امکان ساده سازم، اما نه بیش از حد زیرا حقه‌ها هنگامی لو می‌روند که بسیار ساده یا بسیار پیچیده باشند.
در موقعیت‌های اضطراری، هنگامی که با مشکلی روبه‌رو می‌شوم، مثل یک «پزشک» تصویرها را بررسی می‌کنم. در چنین موقعیت‌هایی، خودم را جای تماشاگر می‌گذارم. اگر در آن تصاویر چیزی به نظرم اشتباه آمد، یادداشت می‌کنم و در جهت رفعش می‌کوشم. چون از بیرون به آن‌ها نگاه می‌کنم، اغلب هنگامی که چیزی مخدوش باشد می‌توانم آن را تشخیص دهم. فیلمسازان پراکندگی و اغتشاش را نمی‌بینند چون داستان را می‌دانند. یک بار روی یکی از سکانس‌های پایانی فیلمی کار می‌کردم و تنها با نگاهی به پلان‌های حذف شده فهمیدم که مشکل آن چیست. کارگردان تمامی شرح و تفصیلات موجود در فیلم را کوتاه کرده بود ـــ هر آنچه که توضیح می‌داد شخصیتها چه کسانی هستند و چگونه با یکدیگر ارتباط دارند. از او پرسیدم چرا همۀ این پلان‌ها را حذف کرده‌ای؟» او پاسخ داد: چون کار طولانی و خسته‌کننده شده بود. به او گفتم: «ممکن است کار برای شما خسته‌کننده به نظر آمده باشد اما شاید تماشاگران این‌طور فکر نکنند…»