ای رنج از تو ممنونم

ایستاده‌ام بر سَریر تابوت
و شکل ابری کارکشته می‌گریم

می‌پذیرم فوت شده‌ام
و روزنامه در تیتر اول، مردنم را نفیر می‌کشد

برمی‌خیزم از گور به‌احترام چراغ‌ها
و در سطرهای میانی
گوش دیگرم را می‌بُرم

برمی‌خیزم از گور
و سفر می‌کنم در یال‌های سفیدت،
سمفونی گیس‌هات
بر ضریح شانه‌ات به گردش درآمده است

تو در فارسی تحریف شده‌ای
و جویده‌ای سرم را
ای اجابت نور
بر کرانۀ بعدازظهر
برگ‌برگ افروخته‌ام
و آرمیده‌ام در تضرّع پهلوهات

مرداب دفن شده در هنجارِ رود
درحالی‌که انگورها
در نبض خون غوطه‌ورند
من پاسخ مفصلی برای تشنج تاک‌هام

در بال توکاها
در آن پهنای نحیف
موسیقی وداع نواخته می‌شود
ای صلابت ستوه!
در احتمال مرگ
برمی‌خیزم از گور به‌احترام چراغ‌ها
و می‌پرسم
آیا گوش‌هایی که بریده شده‌اند
صداها را می‌شنوند؟