ایلیاد و اودیسه

دو هماورد نزدیک یکدیگر، در میدانگاهی که اندازه‌گیری کرده بودند ایستادند. نیزه‌های خود را جنباندند و پر از کینه‌ای هراس‌انگیز بودند. نخست پاریس زوبین خود را انداخت که به سپر منلاس خورد. رویینه آن را نشکافت و پیکان زوبین بر روی سپر استوار خم شد. منلاس به نوبت خویش نیزه خود را برداشت و از پدر خدایان درخواست کرد و فریاد زد: «ای زئوس بزرگ، این کین‌توز، پاریس دغاپیشه را کیفر ده، به دست من وی را از پای درافگن، تا اینکه بازماندگان و آیندگان ما از اندیشه آزردن کسی که ما را در سرای خویش می‌پذیرد و از دوستی ما درباره ما دریغ ندارد بر خویش بلرزد.»
این بگفت و نیزه دراز را که تاب داد به پرواز درآورد و بر سپر فروزان وی زد و نیزه در میان جوشنِ نگارکرده فرو رفت، نیم‌تنه را در نزدیک پهلوگاه درید: پاریس خم شد و از مرگ سیاه جان به در برد. آن‌گاه منلاس شمشیر فروزان خود را برگرفت و آن را برافراشت و بر بالای خود هماورد خویش ضربتی سخت فرو آورد، شمشیر به سه یا چهار پاره شد و از دستش افتاد.