از کاه کوه نساز (هنر ساده سازی زندگی و رهایی از استرس)

جامعه‌ی ما به ما القا کرده است که عشق یعنی وابستگی. اگر در هر ساعت از روز رادیو را روشن کنید، احتمالا یک آهنگ عاشقانه پخش می‌شود و همۀ آن‌ها از عشق بیمارگونه می‌خوانند! «بدون تو من می‌میرم»، «بدون تو من هیچم…» خدای من! چه بلایی سر این خواننده‌ها آمده؟ آن‌ها خیلی بیمارگونه فکر می‌کنند!
یک‌بار دیگر، لذت بردن از چیزها، با نیاز شدید به آن‌ها اشتباه گرفته شده است. درست این است که بتوانی به معشوقت بگویی: «عزیزم، خیلی دوستت دارم، اما به تو نیازی ندارم» یا «اگر مرا ترک کنی، فردا هم زندگی فوق‌العاده‌ای خواهم داشت، هرچند اکنون ترجیح می‌دهم آن را با تو به اشتراک بگذارم.»
واقعیت این است که هیچ‌کس به هیچ‌کس خاصی نیاز ندارد (به‌طور خاص)؛ زیرا ما به یک جهان از افراد شگفت‌انگیز تعلق داریم و همه! می‌توانند خواهران و برادران احتمالی ما باشند. چرا به جای محدود کردن خود به یک نفر، آن عشق بزرگ را فعال نکنیم؟

@media (max-width: 768px) {
.video-wrapper {
max-width: 100%;
min-height: 180px; /* یا هر مقداری که بهتر دیده بشه، مثلاً 160px یا 200px */
}
}

@media (min-width: 769px) {
.video-wrapper {
max-width: 800px;
}
}