همه انسان ها به یک شکل زندگی نمی کنند

یک هفته است که برف می‌بارد. کنار پنجره هستم و به تاریکی شب نگاه می‌کنم، به سرما گوش می‌کنم. اینجا سروصدا هست. صدایی خاص، ناخوشایند، آدم فکر می‌کند ساختمان زیر فشار سرما و یخ‌ ‌بندان گیر افتاده و صدای ناله‌ی ترسناک آن بلند شده است، گویی در این انقباض رنج می‌کشد و فرومی‌ریزد. زندان در این ساعت، خواب است. پس از مدتی که به سوخت‌وساز ساختمان عادت کنید، می‌توانید صدای نفس‌کشیدن آن را در تاریکی بشنوید؛ گویی جانوری عظیم که گاه‌‌وبی‌گاه سرفه می‌کند و حتی درحال بلعیدن است. زندان: ما را در خود می‌بلعد، هضم می‌کند و ما، درهم پیچیده و شکسته در پیچ‌ ‌ وخم شماره‌دار دل‌ ‌ وروده‌اش، در فاصله‌ی دو اتساع هاضمه به‌ هرترتیب ممکن می‌خوابیم و زندگی می‌کنیم.