لیلای من

لیلا … لیلا … بیا اینجا عزیزیم می خوام موهاتو شونه بزنم. لیلا مقابل در، لحظاتی بر چهره رنجور مادرش نگاه کرد و لبخندی تصنعی بر لب نشاند، به سمت در رفت مقابلش نشست و گفت:
– زحمتتون می شه.

مادر لبخندی بر لب نهاد و گفت:
– برگرد ببینم، اینقدر هم واسه من لفظ قلم صحبت نکن.

لیلا پشت به او نشست و گفت:
– می بخشید که پشت به شما کردم.

مادر شانه را روی موهای بلند و سیاهرنگش کشید و گفت:
– گل من پشت و رو نداره.