سپیدوی قرمز (اتاق شخصیت)

ما خوش‌شانس بودیم. ما وضع‌مون از اونچه باید باشه، بهتره. اما حقیقت اینه که آدم‌های پولدار از آدم‌های بی‌پول بهترن. آدم‌های پولدار مدرسه‌های بهتری می‌رن. بهتر غذا می‌خورن. بهتر تربیت می‌شن. بهتر فرهنگی می‌شن. اونها آدم‌هایی‌ان که می‌رن موزه و اپرا و تئاتر. می‌دونی، بچه‌هاشون رو می‌برن این‌جور جاها و بچه‌ها این فرهنگ و این چیزها رو یاد می‌گیرن و این باهوش‌ترشون می‌کنه. پدر و مادرهای پولدار نگرانی ندارن؛ شاید فقط یک‌کم. به نظرم فرقش خیلی زیاده. پدر ومادرهای فقیر، اونهایی‌‌ان که بچه‌هاشون رو می‌زنن، آزار جنسی‌شون می‌دن، بهشون غذا نمی‌دن، می‌ذارن با مک‌دونالد چاق بشن و براشون مهم نیست که تکلیف‌هاشون رو انجام بدن یا ندن. پدر و مادرهای فقیر هم مقصر نیستن… مزخرف‌ان چون وقتی داری خیلی تلاش می‌کنی که زنده بمونی، بدجنس‌تر و مزخرف‌تر ‌می‌شی. فقط داری تلاش می‌کنی که… مثلاً یک بچۀ فقیر، یک بچۀ فقیر بااستعداد، باید همۀ مزخرفات فقر رو تحمل کنه و باید سخت‌تر کار کنه و یک بچۀ پولدار با همون استعداد مجبور نیست اون‌قدر سختی بکشه. هر کی پولداره، فراتر می‌ره. من نمی‌خوام دخترم عذاب بکشه و یک‌جوری بشه که… چون من گند زدم، اون رو تو موقعیتی قرار بدم که کمتر داشته‌باشه. این چیزیه که من برای ازدست‌دادن دارم. این چیزیه که… تو چی برای ازدست‌دادن داری؟