روانشناسی خودیار:افسردگی-اضطراب

بخش کوچک‌ترى از مردم که هنوز تعدادشان بسیار زیاد است، با اختلال افسردگى عمده روبه‌رو هستند و معناى آن این است که در بخش عمده‌اى از طول عمرشان افسردگى بارها و بارها به سراغ آن‌ها مى‌آید. مى‌توانید فکر کنید که این هم شبیه یک اختلال در غذا خوردن است. ممکن است مدتى خود را گرسنگى دهید اما این لزوما به مفهوم آنورکسیا یا بى‌اشتهایى عصبى نیست، بلکه این یک اختلال روانى است.
حالا باید به این موضوع اشاره کنم که افسردگى براى همه به یک جور نیست. من در اینجا به جاى رجوع به مندرجات کتاب‌هاى مختلف به تجربه‌هاى شخصى خودم اشاره مى‌کنم. یکى از مشکلات کسانى که با احساس افسردگى روبه‌رو هستند این است که وقتى به یک روان‌درمانگر مراجعه مى‌کنند، او بلافاصله آن‌ها را با توجه به آنچه در ذهنش مى‌گذرد طبقه‌بندى مى‌کند. توجه داشته باشید که شما ممکن است افسرده باشید، اما این بدان معنا نیست که افسردگى شما شبیه افسردگى سایرین است. شما چیزى بیش از فهرست نشانه‌ها هستید.
شاید یکى از انواع کلیشه‌اى افسردگى چیزى باشد که من به آن زیرگونه غمگین مى‌گویم. این یکى شباهت فراوانى به اندوه فعال دارد. من براى اینکه بدانم بیمار از این حالت رنج مى‌برد از او مى‌پرسم آیا در برخورد با هر چیزى اشک در چشمانش جمع مى‌شود و میل به گریه پیدا مى‌کند؟