ارواح ملیت ندارند (تجربه ی زندگی میان زبان های ژاپنی و آلمانی)

روزی شنیدم که همکار آلمانی‌ام به مدادش فحش می‌دهد. «مداد احمق! مداد دیوانه! امروز خیال ندارد چیزی بنویسد!» هر بار که مداد را تیز می‌کرد و می‌خواست با آن بنویسد، نوک مداد می‌شکست. در زبان ژاپنی، آدم نمی‌تواند به این شکل به مداد جان ببخشد. مداد نه می‌تواند احمق باشد و نه دیوانه. هرگز در ژاپن نشنیده‌ام کسی طوری به مدادش فحش دهد که انگار مداد هم آدم است. با خودم فکر کردم این همان زنده‌انگاری آلمانی است. اول مطمئن نبودم که زن از سر شوخی در عصبانیتش اغراق می‌کند یا حقیقتا همین‌قدر که به نظر می‌رسد، عصبانی است. درک نمی‌کردم که چطور می‌شود به شیئی به این کوچکی احساسی بدین شدت داشت. مثلا خود من هیچ وقت در زندگی از دست لوازم تحریرم عصبانی نشده‌ام. اما تا جایی که می‌فهمیدم، زن اصلا شوخی نداشت. با قیافه‌ای جدی، مداد را در سطل آشغال انداخت و مدادی دیگر برداشت. ناگهان به نظرم رسید مداد داخل سطل آشغال به ‌طرز عجیبی جاندار است.