آیین زندگی

انسان همواره میان دو بی نهایت قرار دارد که هرگز قادر به تغییر آن ها نیست: بی نهایت گذشته و بی نهایت آینده. ما در مرز مشترک میان این دو، یعنی در زمان حال قرار داریم. بنابراین باید قدر آن را بدانیم و به همان اندازه توقع و انتظار داشته باشیم. ما هرگز قادر نخواهیم بود در هیچ یک از دو ابدیت زندگی کنیم و اگر تلاش کنیم برای مدتی طولانی چنین کنیم روح و جسم خود را در معرض نابودی قرار خواهیم داد. بنابراین بهتر است معقولانه عمل کرده و قدر زمان حال را بدانیم و در آن زندگی کنیم.

رابرت لویی استیونسون می گوید: «هرکس می تواند بار خود را هر چه قدر که سنگین باشد تا شب بکشد، هرکس می تواند کار خود را هر چه قدر هم سنگین و طاقت فرسا باشد برای مدت یک روز انجام دهد. هر موجود می تواند زندگی را با لذت، اشتیاق، صبر، عشق و پاکدامنی، از طلوع تا غروب ادامه دهد. معنی حقیقی زندگی جز این نیست. این همان چیزی است که زندگی از ما طلب می کند و می خواهد.»

خانم ای.کی.شیلدز از اهالی میشیگان، که از مفهوم «تا غروب آفتاب زندگی کردن» خبر نداشت در مقطعی از زندگی اش به قدری ناراحت و افسرده بود که از فرط یاس و نومیدی تصمیم می گیرد خودکشی کند. او خود چنین توضیحی می دهد: «… در سال 1937 همسرم فوت کرد. این واقعه چنان مرا در غم و اندوه فرو برد که توان انجام هیچ کاری را نداشتم. سپس فقر و تنگدستی نیز به آن اضافه شد. مجبور شدم نامه ای به ارباب یا همان کارفرمای سابق خود بنویسم. او کمک کرد تا به کار سابقم که فروش کتاب در مدارس روستاها و مناطق غیرشهری بود برگردم. اما برای این کار به اتومبیل احتیاج داشتم. آخه سال پیش وقتی شوهرم مریض شد، اتومبیلمان را فروختیم. به هرحال از هزینه های خود کم کردم و تا توانستم قناعت کردم تا بالاخره توانستم یک اتومبیل قراضه تهیه کنم…