کتاب جاسوسِ سبیل‌ زورویی

عصرِ یک روز شنبه به مادرم گفتم: «مامان، همسایه‌مون جاسوسه.»

مادرم که انگار گیج شده بود، پرسید: «همسایه‌مون؟ کدوم همسایه؟»

انگشت اشاره‌ام را به‌سمت پایین گرفتم.

مادرم جا خورد و گفت: «خارجیه رو می‌گی!» بعد هم ازم خواست تا دلیل حرفم را توضیح بدهم.

گفتم: «خیلی روزها عینک‌دودی خیلی تیره می‌زنه و از خونه می‌ره بیرون تا کسی نتونه چشم‌هاش رو ببینه. دستکش‌های سیاه هم داره…»

مادرم پرید وسط حرفم و گفت: «بابای خودت هم دستکش سیاه داره.»