اخلاق ابهام

به نظر می‌رسد انسان‌های امروزی پارادکس وضعیتشان را حتی شدیدتر از همیشه احساس می‌کنند. ایشان خود را غایت اعلایی می‌دانند که همۀ اعمال باید تابع آن باشند، اما اقتضائات عمل وامی‌داردشان با یکدیگر مثل ابزار، مانع یا وسیله رفتار کنند. هرچه سلطه‌شان بر جهان گسترده‌تر باشد، خود را در برابر نیروهای غیرقابل کنترل درهم‌شکسته‌‌تر می‌یابند. اگرچه آنها اربابان بمب اتمی‌اند، ولی همان بمب ساخته شده فقط برای اینکه نابود‌شان کند. هر یک از زندگی خود طعمی بی‌مانند در کام دارد، در همان حال که خود را بی‌ارج‌تر از حشره‌ای در جمعیت سترگی احساس می‌کند که حدودش با حدود زمین یکی است. شاید اینان در هیچ دورۀ دیگری عظمتشان را درخشان‌تر اظهار نکرده باشند و در هیچ دورۀ دیگری این عظمت چنین هولناک تحقیر نشده باشد. به‌رغم آن‌همه دروغ‌های لجوجانه، در هر لحظه، در هر فرصتی، حقیقت برملا می‌شود، حقیقت زندگی و مرگ، حقیقت انزوای من و پیوندم با جهان، آزادی و بردگی‌من، بی‌ارجی و اهمیت اعلای هر انسان و همۀ انسان‌ها.