میرزا حکیم گفت رفتار فرنگی‌ها با رفتار ما ضد و نقیض است. بجای اینکه موی سر را بتراشند و ریش را ول کنند، ریش را می‌تراشند و موی سر را ول می‌کنند. روی چوب و تخته می‌نشینند ولی ما روی زمین می‌نشینیم، با کارد چنگال غذا می‌خورند ولی ما با دست می‌خوریم، آن‌ها همیشه متحرکند ولی ما همیشه ساکنیم، لباس تنگ می‌پوشند ما لباس گشاد، نماز نمی‌کنند ولی ما روزی ۵ وقت نماز می‌کنیم، در نزد آنها اختیار با زن است در نزد ما اختیار با مرد است، زنهایشان یک وری روی اسب می‌نشینند ولی زنان ما راست سوار می‌شوند، ایستاده قضای حاجت می‌کنند ما نشسته، شراب را حلال می‌دانند و کم می‌خورند ولی ما حرام می‌دانیم و زیاد می‌خوریم. ولی آنچه مسلم است این است که فرنگی‌ها نجس‌ترین و کثیف‌ترین مخلوق روی زمین هستند چراکه همه چیز را حلال می‌دانند و همه جور حیوانی می‌خورند حتی خوک، سگ پشت و قورباغه. مرده را با دست تشریح می‌کنند بدون اینکه بعد از آن غسل میت بجا آورند. نه غسل جنابت سرشان می‌شود، نه تیمم بدل از غسل. اگر دیدی که فرنگی از چیزی که متعلق به توست خوشش آمده مبادا پیشکش بگویی که باخته‌ای، گفتن تو همان و بردن فرنگی همان.

«فراموش‌کنندگان تاوان فراموشی را پس خواهند داد!»

از جایی که فراموش کردید آغاز خواهم کرد؛ از آخرین شهری که نامم پاک شد، آخرین معبدی که آخرین مجسمه‌ام تکه‌پاره شد، آخرین حرف آخرین کاهنم در آخرین کهانتش، آخرین گوشت دود‌گرفتۀ آخرین قربانی در قربانگاه، آخرین دعای آخرین بنده‌ام که با عشق، احترام و ترس التماس می‌کرد.

نه بی‌رحمی زمان، نه بی‌وفایی انسان، نه سنگ خردشونده، نه مرمر ذوب‌شونده، نه چوبی که می‌پوسد، نه عجز کلام، نه برهنگی دعا؛ هیچ‌کدامشان هرگز نمی‌توانند مانع حکمرانی‌عنقریبم شوند. باز هم با آذرخش‌ها آسمان را خواهم شکافت، باز هم صاعقه‌ها را بر فراز شهرهای روشنتان خواهم زد. سرزمین‌های نفرین‌شده‌تان را غرق در سیل خواهم کرد، بیماری‌ها را بر سرتان آوار خواهم کرد، پادشاهان ابله‌تان را فریب خواهم داد و جنگ‌ها به راه خواهم انداخت. باز هم دریاهایتان را از ماهیان فربه مالامال خواهم کرد. باز هم میوه‌های شهدآلود به باغچه‌هایتان انعام خواهم داد. با بذرهای طلایی مزارعتان را پربرکت خواهم کرد. حیوانات زاینده به آغل‌هایتان خواهم بخشید. مانند گذشته باز هم به من التماس خواهید کرد، باز هم هراسان مقابلم زانو خواهید زد، در معابدم با احترام صف خواهید کشید، هنگام به زبان آوردن نامم، از نوک سر تا ناخن انگشت پا به لرزه خواهید افتاد.

باز هم به یاد خواهید آورد چقدر از شما بیزارم، چقدر دوستتان دارم، چقدر به شما مشکوکم، چقدر به شما اعتماد دارم.