ژنویو وارد می‌شود. بوسه‌ای بر شقیقۀ پدر می‌زند و می‌نشیند.
ژنویو: چه باشکوه. تمام شاخه‌ها قندیل بستن. کم پیش می‌آد چنین چیزی ببینی.
لوسیا: ژنویو، بعد از کلیسا فرصت کردی کادوها رو تحویل بدی؟
ژنویو: آره، مامان. خانم لوییسِ سالخورده هزاربار تشکر کرد و سلام رسوند. گفت همون چیزیه که می‌خواسته. چارلز برای من زیاد بکش، زیاد.
رودریک: (برمی‌خیزد و به‌سوی گذرگاه تاریکی می‌رود.) آمار و ارقام، خانم‌ها و آقایون، نشون می‌ده ما قرص و محکم ایستاده‌ایم، با میانه‌روی…
چارلز: پدر، اسکیت امروز چطور بود؟
رودریک: من تا نود سالگی زنده می‌‌مونم.
لوسیا: فکر نمی‌کنم اسکیت براش مناسب باشه.
رودریک: (نزدیک گذرگاه تاریکی، مبهوت می‌ماند.) آره، اما… اما… هنوز وقتش نیست!
از گذرگاه تاریکی بیرون می‌رود.
لوسیا: (آهسته دستی به چشم‌هایش می‌کشد.) اون خیلی جوان و باهوش بود، پسرعمو براندون. (برای اینکه گوش‌های سنگین براندون بشنود، صدایش را بالا می‌برد.) می‌گم اون خیلی جوان و باهوش بود… هیچ‌وقت پدرتون رو فراموش نکنین، بچه‌ها. اون مرد خوبی بود. اون دوست‌نداره امروز به‌خاطرش ناراحت باشیم و غصه بخوریم.
چارلز: ژنویو، سفید یا سیاه؟ فقط یه برش دیگه، مادر؟
لوسیا: (کلاه‌گیسی با موهای سفید بر سرش می‌گذارد.) اولین شام کریسمس تو این خونه رو به خاطر دارم، ژنویو. درست در چنین روزی، بیست و پنج سال پیش بود. مادر بایرد همین‌جا روی صندلی چرخ‌دارش نشسته بود. به خاطر داشت زمانی رو که سرخپوست‌ها تو این سرزمین زندگی می‌کردن و زمانی رو که با یه قایق الواری از رودخونه رد شده بودن.
چارلز: نمی‌تونسته به یاد داشته باشه، مادر.

دوک: شما خیلی زیبا هستین، دوشیزه، و بسیار جذاب.
ملانی: اوه!
دوک: مطمئنم محاله که بتونین سنگدل باشین.
ملانی: وقتی کسی تحقیر بشه، دیگه خوش‌قلب بودن براش کار سختیه.
دوک: همسرم اون­طور که من درک می­کنم، درک نداره.
ملانی: (نگاهش را از او برمی­دارد.) اوه، دوک.
دوک: شما عاشق پسر من هستین؟
ملانی: (همچنان نگاهش رو به پایین است.) نمی­دونم.
دوک: اون عاشق شماست؟
ملانی: بله.
دوک: شما قصد دارین با اون ازدواج کنین؟
ملانی: لطفاً! من نمی­دونم.
دوک: تمام دارایی اون تحت کنترل مادرشه؛ اگه باهاش ازدواج کنین، اون رو از همه‌چیز محروم می­کنین.
ملانی: می­فهمم.
دوک: درحالی­که من…
ملانی: (سرش را به‌سرعت بلند می­کند.) شما؟
دوک: (با کمی شرمساری) خودم رو تو شرایط بسیار شرم­آوری حس می­کنم.
ملانی: چرا؟
دوک: نمی­خوام شما رو با گرفتاری­های خودم خسته کنم، اما شما خیلی مهربونین.
ملانی: (به­سمت او می­رود.) چی می­خواین بگین؟
دوک: من یه خونۀ کوچیک تو لندن دارم، یه خونۀ نقلی قشنگ که به زیبایی مبله شده و درست نزدیک محوطۀ بِرکلیه، و چون کسی اونجا ساکن نیست حس خوبی نداره. روی اسباب و اثاثیۀ زیباش رو با پارچه پوشونده‌ان و پرده‌هاش کشیده شده­.
ملانی: (رو برمی­گرداند.) همسرتون چیزی درمورد اون خونه می­دونه؟
دوک: نه.

راوی: (صدا از بیرون) راه دیگری نیست، کاری هم نمی‌شود کرد… برای رسیدن به اینجا باید از کوچه‌ی سنت ژرژ پایین رفت، شخصی که در زمان حیاتش بارها مورد شکنجه و آزار ضد مسیحیان قرار گرفت. داغش کردند و سپس زیر چرخ‌های ارابه لهش کردند. به طرز معجزه‌آسایی زنده ماند، اما سرانجام سرش را از تنش جدا کردند…
سپس بپیچید دست چپ در کوچه‌ی مارتیر که از اسمش معلومه، و بعد دست راست کوچه‌ی هیپولیت لِبَس به نام معمار بزرگ فرانسوی که در 31 ماه مارس 1782 در پاریس متولد شده و تخصصش ساختن زندان بود… بعضی‌ها در این نشانه‌ای می‌بینن، حالا اسمش می‌تونه قسمت و سرنوشت باشه یا اقبال نحس ـ و وحشت‌زده راهشون رو کج می‌کنن. که البته اشتباه می‌کنن. چون دیگه نمی‌تونن ته خیابون، جایی دور از چشم، بن‌بست کوچکی رو کشف کنن و تو این بن‌بست یک در کوچک لاکی قرمز رو که مرور ایام رنگ و رو رفته‌ش کرده. و در این صورت از پلکان پیچ در پیچ هم برای رسیدن به طبقه‌ی پنجم بالا نمی‌رن، پاهاشون رو در پادری پوشالی سوغات ترکیه پاک نمی‌کنن و از این مهمانی خانوادگی که دقیقا همین‌جا برگزار می‌شه محروم می‌مونن.
چراغ‌ها ناگهان با نور زیاد روشن می‌شود. سالنی می‌بینیم و پیِر را که تنها در بحر تفکر فرو رفته. الیزابت وارد می‌شود. پیشبند آشپزخانه بسته است.
الیزابت: اونجا هم نیست.
پیر عصبی می‌شود.
پیر: خوب نگاه کردی؟
الیزابت: شاید پایین مونده.
پیر: همه جا رو گشتم.

دمدمه‌های غروب بود و ما حرف‌های قشنگی زده بودیم. بعد سکوت مطبوعی بین ما افتاد و من بلند شدم، سازدهنی‌مو درآوردم و گفتم: می‌خوای برات یه دهن ساز بزنم؟ گفت: آره، بزن، یه آهنگ شکلاتی بزن! و من آهسته، عاشقانه، شورانگیز… زدم. اون به طرز باشکوهی نشسته بود این‌جا و سرشو انداخته بود پایین. نجیب، ملایم، آبی، عین مجسمة یه قِدّیس…