چه شد که کارش به اینجا رسید؟
یک سال از زندگی‌اش تقریبا نامحسوس گذشته بود و حالا در میان طوفان خاطرات رها شده بود. زندگی‌ای که سراغ داشت، نابود شده بود و ماریانا در این نقطه به جا مانده بود: سی‌وشش‌ساله، تنها و مست در یک شب یکشنبه، درحالی‌که به کفش‌های یک مرد طوری چنگ می‌انداخت انگار برایش چیز مقدسی بودند، و شاید واقعا چنین بود.
چیزی زیبا، چیزی مقدس مرده بود. و تمام آنچه به جا مانده بود، کتاب‌هایی بودند که می‌خواند، لباس‌هایی که می‌پوشید و چیزهایی که لمس می‌کرد، چیزهایی که هنوز بوی او را می‌دادند و طعم تنش را بر زبان تازه می‌کردند.
به همین خاطر وسایلش را دور نمی‌ریخت. با نگه‌داشتن آن خرت‌وپرت‌ها می‌توانست سباستین را زنده نگه دارد، هرچند کم. اما اگر از خیرشان می‌گذشت، به کل او را از دست می‌داد.
اخیرا از روی یک کنجکاوی بیمارگونه تمام آثار فروید پیرامون غم و اندوه را مجددا خوانده بود. می‌خواست بداند دقیقا با چه چیزی روبه‌رو است. به‌زعم این دانشمند پس از مرگ یک عزیز، فقدان واردشده باید از نظر روان‌شناختی برای بازماندگان پذیرفته شود و خاطره آن فرد پنهان گردد، وگرنه ممکن است سوگواری طولانی شود، که فروید نامش را مالیخولیا گذاشت و ما به آن افسردگی می‌گوییم.
ماریانا این‌ها را می فهمید. می‌دانست که باید سباستین را فراموش کند، اما نمی‌توانست. چون هنوز عاشقش بود. گرچه برای همیشه رفته بود، اما هنوز دوستش داشت، عشقی ورای این دنیا. ورای این دنیا، ورای این دنیا. این جمله دیگر از کجا آمد؟ احتمالا از تنیسون.
ورای این دنیا.
دقیقا چنین حسی داشت. سباستین که مرد، دنیا پیش چشمانش رنگ باخت. زندگی خاموش و خاکستری شد و در ورای این دنیا، در پشت غباری از غم پناه گرفت.
ماریانا می‌خواست از چشم دنیا پنهان شود؛ از تمام هیایو و درد آن‌که هرگز کم نبود. دلش می‌خواست در محل کار و در خانه زردش پیله ببندد.
و اگر آن شب در ماه اکتبر، زویی به او زنگ نمی‌زد، همان‌جا در پیله خودش می‌ماند.