قربانت شوم! آقا سید محمودم! الهی دور انگشت‌هایتان بگردیم که اینقدر گوارا می‌نگارید. جوهر بر کاغذ سابیده می‌شود از بس که چشمانمان بر آن می‌رقصند. عشق را آدابی است و بی‌قراری را سلوکی. و فرق‌هاست میان آنکه نامه وا نمی‌کند و آنکه نامه تا نمی‌کند. پریدختتان بی‌راه نمی‌گوید و غلو نمی‌کند، اگر بگوید تک‌تک واژه‌هاتان را بوییده و بوسیده و از حفظ شده است. نامه‌هاتان را در گنجه آبنوس مرحمتی آقاجانمان که تحفه هند است، گذاشته‌ایم. این جعبه، گنج من است، دارایی من است. یک گوشه‌اش نامه‌های حضرتتان است، یک گوشه‌اش ململ مرحمتی‌تان. دست‌ودلمان نمی‌رود پیش خیاط برویم، اندازه کنیم، رخت بدوزیم. به تن کنیم برای کی؟ ان‌شالله خودتان که مراجعت فرمودید، می‌رویم پیش خیاط باشی، یک رخت مجلسی برایمان بدوزد، تن کنیم؛ شما دیدگانتان برق بزند، ما دلمان ضعف کند از اینکه دل مردمان، سید اولاد پیغمبر را صاحب شده‌ایم. خودتان باشید، بهتر است. پارچه از فرنگ آمده و از دست محبوب رسیده را نمی‌شود دست هرکسی داد. به قول مادر جانمان، خیاط باید دست داشته باشد.
مرقوم فرموده بودید، چای تمام کردید. پریدخت شما را بمیرد. به والله العظیم، همین که خواندم، چنان گریستم که خودش می‌داند. مرد ما به جایی رسیده که یک پیاله چای کسی نباشد دستش بدهد؟ این هم نه، چای نداشته باشد؟ به محض خواندن، مشت اسماعیل را براق کردیم، پیش میرزا رفعت توتون‌چی رفته، چای گل لاهیجان هرچه داشت ابتیاع کرده، به مرور می‌فرستیم. فی‌الحال، یک کیلو گرام داده‌ایم بپیچند و محکم کنند که در مسیر بو نگیرد. سر سراغ کردیم، مقادیری بیدمشک و زعفران نبات هم تیار کنند، به انضمام ارسال داریم. خبر رسید فصل بیدمشک تمام شده و کهنه‌اش مرغوب نیست. ماند زعفران و نبات. فی‌الحال، هنوزا نرسیده. به محض ابتیاع، می‌دهیم به جوف همین نامه ارسال کنند.

فرشته بلوری خندید. دور مامان زهرا چرخید و گفت: «پس این نور سفید و تابان از این خنده است» مامان زهرا نشست کنار آسیاب. بچه‌ها پریدند بغلش. مامان زهرا دست کشید به موهای حسن، به لپ‌های حسین. حسن گندم‌ها را ریخت توی آسیاب. حسین دست کوچکش را گذاشت روی دست مامان و با هم آسیاب را چرخاندند. فرشته بلوری غش‌غش خندید و حضرت زهرا را نگاه کرد.