انسان همواره میان دو بی نهایت قرار دارد که هرگز قادر به تغییر آن ها نیست: بی نهایت گذشته و بی نهایت آینده. ما در مرز مشترک میان این دو، یعنی در زمان حال قرار داریم. بنابراین باید قدر آن را بدانیم و به همان اندازه توقع و انتظار داشته باشیم. ما هرگز قادر نخواهیم بود در هیچ یک از دو ابدیت زندگی کنیم و اگر تلاش کنیم برای مدتی طولانی چنین کنیم روح و جسم خود را در معرض نابودی قرار خواهیم داد. بنابراین بهتر است معقولانه عمل کرده و قدر زمان حال را بدانیم و در آن زندگی کنیم.

رابرت لویی استیونسون می گوید: «هرکس می تواند بار خود را هر چه قدر که سنگین باشد تا شب بکشد، هرکس می تواند کار خود را هر چه قدر هم سنگین و طاقت فرسا باشد برای مدت یک روز انجام دهد. هر موجود می تواند زندگی را با لذت، اشتیاق، صبر، عشق و پاکدامنی، از طلوع تا غروب ادامه دهد. معنی حقیقی زندگی جز این نیست. این همان چیزی است که زندگی از ما طلب می کند و می خواهد.»

خانم ای.کی.شیلدز از اهالی میشیگان، که از مفهوم «تا غروب آفتاب زندگی کردن» خبر نداشت در مقطعی از زندگی اش به قدری ناراحت و افسرده بود که از فرط یاس و نومیدی تصمیم می گیرد خودکشی کند. او خود چنین توضیحی می دهد: «… در سال 1937 همسرم فوت کرد. این واقعه چنان مرا در غم و اندوه فرو برد که توان انجام هیچ کاری را نداشتم. سپس فقر و تنگدستی نیز به آن اضافه شد. مجبور شدم نامه ای به ارباب یا همان کارفرمای سابق خود بنویسم. او کمک کرد تا به کار سابقم که فروش کتاب در مدارس روستاها و مناطق غیرشهری بود برگردم. اما برای این کار به اتومبیل احتیاج داشتم. آخه سال پیش وقتی شوهرم مریض شد، اتومبیلمان را فروختیم. به هرحال از هزینه های خود کم کردم و تا توانستم قناعت کردم تا بالاخره توانستم یک اتومبیل قراضه تهیه کنم…

متاسفانه عده ی زیادی از افراد هستند که سعی بسیار برای جلب توجه دیگران به عمل می آورند ولی چون راه صحیح آن را نمی دانند به هدف خود دست نمی یابند. مردم نه به من علاقه دارند نه به شما، آن ها در تمام مدت شبانه روز فقط و فقط به خودشان توجه دارند.

شرکت مخابرات نیویورک چندی پیش تحقیقی انجام داد تا ببیند کدام کلمه در مکالمات بیشتر از بقیه به کار می رود. می توانید حدس بزنید کدام کلمه بود؟ بله، این کلمه ضمیر اول شخص مفرد یعنی «من» بود که در 500 مکالمه ی تلفنی بیش از 3900 مرتبه تکرار شده بود.

وقتی یک عکس دسته جمعی را به شما نشان می دهند که خودتان هم در میان آن ها هستید، اول از همه به کدام فرد نگاه می کنید؟

هرگاه تصور کردید مردم به شما علاقه ی زیادی پیدا کرده اند به این سوال پاسخ دهید: «اگر امشب بمیرید چند نفر برای شرکت در تشییع جنازه ی شما خواهند آمد؟»

وقتی که حاضر نیستید پیشقدم شده و به دیگران اظهار علاقه کنید، چرا دیگران باید به شما علاقه مند شوند؟ کاغذ و قلمی بردارید و به این سوال پاسخ دهید.

اگر سعی کنید فقط مردم را تحت تاثیر قرار دهید و از این طریق آن ها را به خود علاقه مند سازید، باید بگویم هرگز دوستی صمیمی پیدا نخواهید کرد. دوست واقعی هرگز با این روش به دست نمی آید.

ناپلئون همین روش را آزمود و در آخرین دیدارش با ژوزفین به او گفت: «ژوزفین عزیز، من در روی کره ی زمین به هر اندازه که برای انسان میسر و مقدور باشد خوشبخت بوده ام، ولی با همه ی این ها در این لحظه، توی دنیا فقط به تو اعتماد دارم.» مورخین تردید دارند که او حتی به ژوزفین هم اعتماد داشت. آلفرد آدلر، روان شناس معروف اتریشی، در کتاب خود …