هتلی که در هلسینکی رزرو کرده ­بودم، شیشه­‌های پنجره را با کاغد سیاه پوشانده بود. وقتی صدای سوت بلند شد، اصلا نمی­‌دانستم چه‌­وقت از روز است. داخل راهرو صدای پا و همهمه می‌­آمد؛ درست مثل وقتی­‌که صدای آژیر بمباران می‌­آید. بدنم یخ زده ­بود و کلافه بودم. روی لبه­‌ی تخت نشستم و سعی کردم به­‌یاد آورم کفش­‌هایم را کجا گذاشته‌­ام. چراغ روی میز هنوز روشن بود و وقتی نگاهش می‌‌کردم، آب داخل لیوان شروع به لرزش می­‌کرد. هواپیماهای جنگنده داشتند می‌­آمدند و چیزی نمانده ­بود که برسند.
کفش‌­هایم را پیدا کردم و باعجله پله‌­ها را دوتا یکی کردم و خودم را به خیابان رساندم. هوای بیرون خیلی سرد بود و همه به آسمان ابری و تیره‌­ی بالای سرشان خیره شده ­بودند. صدای هواپیماها بلند و بلندتر شد آنقدر که آنها را می­‌توانستم زیر پایم حس کنم. می‌‌دانستم که خیلی نزدیک شده­‌اند، اما نمی‌‌توانستم چیزی ببینم. ابرها آسمان را تیره کرده ­بودند. منتظر ماندن برای چیزی که هیچ‌­کس نمی­‌توانست ببیند، به آدم حس درماندگی می‌­داد.
جمعیت دوروبرم به‌­راه افتادند. فکر می‌­کنم به‌­طرف پناهگاه می‌­رفتند. همان‌‌موقع اولین هواپیمای سه­‌موتوره‌­ی غول‌­پیکری غرش‌‌کنان از لابه‌­لای ابرها پیدا شد. بااینکه هنوز گیج و کرخت و خواب­‌آلود بودم، شروع کردم به دویدن. وقتی هواپیما درست بالای سرمان رسید و صدای کرکننده­‌ی موتورهایش گوش‌‌مان را پر کرد، هرچه را که داشت، بر سرمان ریخت…

قبل از اینکه از پله‌ها پایین بیایم، دو لایه نوارچسب روی دهان لایلا گذاشتم، ولی همان‌طور که کارآگاه در حال نشستن پشت میز است، می‌توانم فریادهای خفه‌اش را بشنوم.
او از همان دستگاه ضبط‌صوت قدیمی استفاده می‌کند که آدم می‌تواند آن را در یک فیلم دهه‌ی هشتاد ببیند. حدود ده اینچ طول و شش اینچ عرض دارد و دایره‌ی قرمز بزرگی روی دکمه‌ی سمت چپ آن است. دکمه‌ی پخش آن را فشار می‌دهد و ضبط‌صوت را به وسط میز می‌کشاند. چرخ‌های روی نوار شروع به چرخیدن می‌کنند.
کارآگاه می‌گوید: «لطفا خودتو معرفی کن.»
گلویم را صاف می‌کنم: «لیدز گابریل.»
محفظه‌ی باتری به‌وسیله‌ی چسب نواری کهنه‌ای، که از کناره‌های دستگاه آویزان است، نگه داشته شده است. به نظرم یک جورایی خنده‌دار است. این دستگاه شدیدا ناکارآمد هر کلمه‌‌ای را که بخواهم بگویم ضبط می‌کند و این قرار است کمک‌کننده باشد؟
در حال حاضر، همه‌چیز را رها کرده‌‌‌ام. در انتهای این تونل هیچ نوری وجود ندارد. حتی اطمینان ندارم که این تونل نقطه‌ی پایانی هم داشته باشد….

به او می‌گفتند خانم گوستافسن. همسایه‌مان بود، همسر آقای باک گوستافسنِ خدابیامرز. گاهی به اسم عروس جنگ صدایش می‌کردند؛ البته پشت‌سرش. به چشم من اصلا شبیه عروس نبود، نه لباس سفید می‌پوشید نه جوان بود؛ از پدر و‌ مادرم خیلی مسن‌تر بود. پیش‌نیاز عروس‌بودن حضور داماد است، اما شوهر خانم گوستافسن مدت‌ها پیش فوت کرده بود. با اینکه به دو زبان مسلط بود، بیشتر مواقع سکوت می‌کرد. از سال ۱۹۴۵ به مونتانا آمده بود، اما هنوز هم در نظر مردم مهاجر بود. او تنها عروس شهر ما بود، مثل دکتر استنچفیلد که تنها پزشک فروید بود.
گاهی دزدکی از پنجره به اتاق نشیمنش نگاه می‌کردم، لوازم خانه‌اش خارجی بودند؛ مبلمان گردویی، شبیه به لوازم خانه‌های عروسکی، خانه‌اش را پرکرده بود. با کنجکاوی صندوق نامه‌هایش را نگاه می‌کردم. نامه‌هایی از شهرهای دور مثل شیکاگو به دستش می‌رسید. در مقایسه با نام‌های آشنا مانند تریشیا یا تیفنی، اودیل خاص و قشنگ بود. مردم می‌گفتند از فرانسه آمده است. می‌خواستم بیشتر درموردش بدانم، فرهنگ لغت فرانسوی را مطالعه کردم؛ از ناودان‌های خاکستری نوتردام و طاق ناپلئون مطالبی خواندم، اما نتوانستم کنجکاوی‌ام را ارضا کنم.
خانم گوستافسن چطور می‌توانست این‌قدر متفاوت باشد؟ پاسخ این سؤال را در هیچ کتابی پیدا نکردم.

کو بون‌سون، مادربزرگ جیانگ که با آنها زندگی می‌کرد از اینکه جیانگ شیر خشک برادرش را بخورد بسیار بدش می‌آمد. اگر مادربزرگ او را می‌دید که قاشقی پر از شیرخشک به دهان می‌گذارد، چنان ضربه‌ی محکمی به پشتش می‌زد که پودر از دهان و بینی او بیرون می‌پاشید. کیم یون‌یانگ، خواهر بزرگتر جیانگ بعد از اینکه مادربزرگشان یک مرتبه پس از ناخنک‌زدن به شیر خشک او را تنبیه کرد، دیگر لب به آن نزد…
حالت مرسوم این بود که برنج تازه پخته شده به ترتیب اولویت برای پدر، برادر و مادربزرگ سرو می‌شد، تکه‌های سالم خمیر سویا، کوفته و نان شیرینی به برادر می‌رسید و وارفته‌ها سهم دخترها می‌شد. چوب‌های غذاخوری، جوراب‌ها، زیرپوش‌ها و کیف غذا و کیف مدرسه‌ی برادر همه با هم ست و هماهنگ بودند در‌حالی‌که دخترها از هر آنچه موجود بود استفاده می‌کردند. اگر دو چتر در خانه بود، دخترها شریکی استفاده می‌کردند. اگر دو پتو در خانه بود، دخترها شریکی استفاده می‌کردند. اگر دو شیرینی وجود داشت، دخترها یکی را با هم نصف می‌کردند. حتی به ذهن جیانگ کوچک نیز خطور نمی‌کرد که برادرش از توجه ویژه برخوردار است، به همین دلیل حس حسادتی نسبت به او نداشت. شرایط همواره به همین منوال بود. گاهی پیش می‌آمد که او احساس می‌کرد در حقش اجحاف شده است، ولی طبق عادت برای خود فلسفه می‌بافت و می‌گفت به خاطر بزرگتر بودن بخشندگی در پیش گرفته و از آنجایی‌که او و خواهرش هر دو دختر هستند، می‌توانند از چیزهایی شریکی استفاده کنند. مادر جیانگ از دخترانش به‌خاطر مراقبت از برادرشان و رقابت نکردن با او در دریافت عشق و توجه، تعریف و تمجید می‌کرد. جیانگ فکر می‌کرد تمام اینها به‌خاطر فاصله‌ی سنی زیاد باشد. هر چه تعریف و تمجیدهای مادر بیشتر می‌شد، اعتراض کردن برای جیانگ غیرممکن‌تر به‌نظر می‌رسید…

یکشنبه، چهارم ژوئن 1911
امروز دوشیزه چندلر این دفتر زیبا را به من داد. قسم می‌خورم که هرگز مهربانی‌ها و لطفش را فراموش نکنم و از آن به همان شکلی استفاده کنم که او از من خواسته؛ نوشتن مطالبی در نهایت راستی و صداقت.
دوشیزه چندلر به من گفت: «از اینکه دیگر به مدرسه برنمی‌گردی خیلی متأسفم.» با شنیدن این حرف‌ها، اشک‌‌هایم سرازیر شد اما زود همه را پاک کردم. از زمانی‌که پدر به من گفته بود که دیگر باید در خانه بمانم و نمی‌توانم ادامه تحصیل بدهم، نمی‌توانستم خودم را کنترل کنم…

لارا با صدایی خسته، گویی ساعت‌هاست در حال بحث‌کردن است، گفت: «می‌تونستیم بذاریم بریم مری. اون شب، من هم همچین چیزی رو قبول داشتم. فکر می‌کردم این تنها راهه. اما چند سال قبل متوجه شدم که ما زندانی نبودیم. این فقط چیزیه که به خودت گفتی که انگار حق انتخابی نداشتی. اما داشتی مری. من داشتم. نمی‌تونیم کاری که کردیم رو جبران کنیم، اما نمی‌تونم کنار تو، پشت یه میز یا روی یه مبل، بشینم و وانمود کنم که کاری که کردیم، وحشتناک نبود تا فقط تو حال بهتری پیدا کنی و این چیزیه که تو از من می‌خوای.»
مری جواب نداد، و بیرون دکه، برف دوباره شروع به باریدن گرفت. دانه‌های برف درشت‌تر و سرعتشان بیشتر شده بود.
لارا گفت: «تا ابد دلم برات تنگ می‌شه مری. اما از کاری که کردی تبرئت نمی‌کنم. لایق همچین چیزی نیستیم.»
صدای تیک آمد و لارا تلفن را قطع کرده بود و مری را در دکه‌ی تلفن سردی که دانه‌های برف به شیشه‌هایش چسبیده بود، تنها گذاشت.
مدتی همان‌جا گوشی به دست ایستاد و بالاخره آن را به‌آرامی سر جایش گذاشت.
وقتی درِ دکه‌ی تلفن را باز کرد، صدای ناهنجاری داد و با قدم‌گذاشتن روی خیابان برفی، حجمی از هوای سرد به صورتش برخورد کرد و به‌سمت گوشه‌ی خیابان رفت؛ تنها.

بعدها که به گذشته فکر می‌کرد، تابستان 1939، آخرین تابستان «نرمالی» بود که الکساندرا ویکهام به یاد می‌آورد. پنج سال از زمانی که او برای اولین بار در هجده‌سالگی در«جشنواره‌ی» لندن شرکت کرده بود می‌گذشت؛ رخدادی که پدر و مادرش از زمان کودکی او با هیجان و انتظار آن را پیش‌بینی کرده بودند. او همچون تجربه یک عمر انتظار آن را کشیده بود؛ لحظه‌ای معنابخش که در آن می‌توانست در کنار دیگر دختران خانواده‌های اشرافی در صحنه حضور پیدا کند. این اتفاق به منزله‌ی ورود رسمی او به جامعه تلقی می‌شد. از سال 1780 که نخستین مهمانی ملکه شارلوت توسط پادشاه جورج سوم به افتخار همسرش برگزار شد، هدف از بیرون آمدن و ابراز وجود کردن سایر دختران جوان اشراف‌زاده در چنین مراسمی این بود که توجه همسران آینده‌شان را به خود جلب کنند. به‌طبع انتظار می‌رفت که نتیجه‌ی این حضور، ازدواج کردن در مدت کوتاهی پس از آن مراسم باشد. هرچند که پدر و مادرهای مدرن دهه‌ی 1930 از خود اشتیاق کمتری نسبت به این موضوع نشان می‌دادند، اما نتیجه‌ی مطلوبشان تغییری نکرده بود.

نیشا دو بار وایت‌هورس دیگر را پیدا کرده و با آن کفش‌های مزخرف، چندین کیلومتر در خیابان‌های بدآب‌وهوای لندن پیاده‌روی می‌کند و در هر دو بار، به او می‌گویند که از کفش‌های دزدیده‌شده خبر ندارند و هیچ‌کدام از کارمندان باری که دوربین مداربسته داشت، نمی‌دانستند که چطور فیلم را پخش کنند و گفتند: «وقتی مدیر اومد، می‌تونین دوباره برگردین.» دختری که توی بار کار می‌کرد، طوری شانه بالا انداخت که نیشا فهمید حتی مدیر هم از او بی‌تفاوت‌تر است. نیشا این دو شب اصلا نخوابیده و وقتی به بلایی که کارل سرش آورده بود، فکر می‌کرد، افکارش مغشوش می‌شد و ماتش می‌برد و خشمش و تصمیمش برای بازپس‌گرفتن چیزی که حقش بود، بیشتر و بیشتر می‌شد.