من سعی کرده‌ام مجسم نمایم که خواهرم چه می‌تواند درباره‌ی من به دنیا بگوید.

آیا او می‌گفت که چگونه در دوران کودکی این عادت را پیدا کرد که صبح‌های شنبه به درون بسترم بخزد و با من بازی کند، و پس از مدتی، عادت ور رفتن با مرا چنان پیدا کند که گویی اسباب‌بازی ویژه‌اش هستم؟

آیا او به دنیا می‌گفت که چگونه برای سال‌هایی بسیار، جهان احساسات مرا با آن انگشتان شگفت‌انگیزش میعادگاه خود قرار داده بود، و مرا به یک آگاهی زودرس و ناامیدانه کشانید؟ به گونه‌ای که برای یک دوره‌ی تشنج‌زای کامل در زندگی‌ام، من نمی‌توانستم به زیبایی یا لذت بیندیشم، مگر از دیدگاه چشمان و انگشتان لعنتی شگفت‌انگیزش؟ که با بازسازی زندگی‌ام و به جای الهه‌ی بیگانه که به ملاقات تخیل هر نوبالغ عادی می‌رود، من فقط می‌توانستم منتظر سردردها و یک خواهر باشم؟

اما این‌ها چیزهایی هستند که الیزابت احتمالا درباره‌ام به دنیا بگوید

-حتی اگر کسی ابلهانه هم او را به نوشتن درباره ی من تشویق می کرد.

بنابراین، الیزابت درباره ی چه چیزی می توانست در مقالاتش بنویسد که به او وعده (تهدید) داده بودند؟ من اصلا نمی توانم حدس بزنم.

آیا او می گفت که چگونه در هر امیدی، مشتاقانه به من می پیوست، اما همیشه کنار می کشید، یا هنگامی که به جای آن اندوهی بود که بر من اصابت می کرد؟

آیا او می گفت که چگونه، هرجا که بنظر می رسید من در حال پیدا کردن یک دوست واقعی، چه مرد یا زن، بودم، دلیلی پیدا می کرد که من نبایستی با آنان سروکار داشته باشم- به روال معمول یک دلیل اخلاقی؟

آیا او می گفت که چگونه مادرم را تحریک کرد تا در حق السکوت گرفتن از آبروی لوسالومه به او بپیوندد، به گونه ای که سرانجام حتی من هم در این سواستفاده که آنان بر سر لوسالومه آوردند شرکت کردم؟