«من نیز آرمان‌ها و افکار والاى زیادى دارم، ماماکیا. میل دارم خود را به آن‌ها نزدیک‌تر ببینم! میل دارم تغییر پیدا کنم …»
او گفت: «نخستین قدم براى تغییر یافتن، پذیرش این واقعیت است که درحال‌حاضر در کدامین نقطه از عالم زمینى حضور دارى. این که این مراحل را تمام و کمال بپذیرى. قضاوت‌هاى منفى درباره خودت، فقط قادر است آن زمینه‌هاى منفى را پایدار نگاه دارد، زیرا نَفس اصلى، در برخى موارد قادر است به ماهیت بسیار لجوج و بدبینى تغییر شکل یابد.
اما با پذیرش خودت به آن‌گونه‌اى که هستى، به کودکى که به‌صورت ضمیر ناخودآگاهت عمل مى‌کند، فضاى کافى و بسنده براى رشد و شکوفایى مى‌دهد؛ اما اینکه چنین اتفاقى چه هنگام برایت روى خواهد داد، باید بدانى که دانش آن فقط در دست خداوند بزرگ و مهربان است، نه تو!»

در طول چهل‌وچهار سالِ نخستِ زندگى‌ام، خاطراتى را که از بهشت داشتم، از هر کسى که مى‌شناختم پنهان نگاه داشتم. من حتى این موضوع را به صمیمى‌ترین دوست خود، باب نیز نگفتم! هرگز آن را به مادرم، یا پدر و مادربزرگم نگفتم. در طول این سال‌ها، حتى این موضوع را به همسرم فیلیس نیز بازگو نکردم و یا حتى به فرزندانم. پنهان نگاه داشتن این رازِ خارق‌العاده و دل‌انگیز، حتى از همسر عزیزم، کار بسیار دشوارى بود… اما در مدتى که در بهشت حضور داشتم و پیش از آنکه در کالبد جسمانى به این دنیا قدم گذارم و در مدتى که خود را تمرین مى‌دادم و براى زندگى زمینى آماده مى‌ساختم، فرشتگان آسمان دستورات و سفارشاتِ دقیق و آمرانه‌اى به من داده بودند تا درباره‌ی خاطراتم، کوچک‌ترین چیزى به دیگران فاش نکنم. به هیچ موجود زنده‌اى … تا آنکه زمان بازگو کردن آن، سرانجام براى من فرا رسد…