شب گذشته جسد یک زن در خودرویی در جاده بلک واتر بین بروبری و کسل ولز پیدا شده است. او ظالمانه به قتل رسیده است. اگر بین ساعت یازده و بیست دقیقه شب گذشته و یک و پانزده دقیقه بامداد امروز از آن جاده عبور کرده‌اید یا کسی را می شناسید که از آنجا گذشته است، لطفا هرچه سریع‌تر به ما اطللاع دهید.
دستم را دراز می‌کنم و رادیو را خاموش می‌کنم دستم از استرس می‌لرزه. به طور ظالمانه‌ای به قتل رسیده. کلمات معلق در هوا می‌مونن. اینقدر حالم بده، انقدر گرمه که مجبورمی‌شم پنجره رو باز کنم. فقط برای اینکه بتونم نفس بکشم …..

آیا به خاطر اینکه اون مرد چپ‌دست بود با دست چپش به گونۀ راستم سیلی زد؟
اما وقتى بستۀ کاغذهای متن پیش‌نویس رو پرت کرد روی میز، وقتی دفترچه رو به دستم داد قطعا با دست راست این کار رو کرد…
آیا وقتی موقع حمله کردن به کسی موج حسی خاصی بر آدم غالب می‌شه، واکنش غیر‌ارادیش بیشتر به دست چپ می‌رسه تا دست راست؟
طعم تلخی که پشت دهانش حس می‌کرد شبیه جمع شدن صفرا و حالت تهوعی بود که موقع ماشین سوار شدن به انسان دست می‌دهد. قورت دادن آب دهان ترفند عادی‌اش بود برای فرونشاندن این حالت تهوع و استفراغ آشنا. این را مدام در پشت دهانش حس می‌کرد و در گلو و معده‌اش، و افکار بی‌شماری که به سرش می‌آمد. اما این‌بار کافی نبود. پس از جیب کتش آدامس درآورد و شروع کرد به جویدن.
آیا در مقایسه با بیشتر مردها دست اون مرد قدری کوچیک‌تر نبود؟

چیزهای تیز داستان خبرنگاری به نام کامیل پریکر را روایت می‌کند که مدتی به دلیل خودآزاری در آسایشگاه روانی بستری بوده است. زمانی که کامیل دوباره سر کارش برمی‌گردد، مأموریتی را به عهده‌اش می‌گذارند که چندان هم ساده نیست. او باید به زادگاهش برود و رازهای هولناک پشت ‌پردۀ قتل دو دختر نوجوان را کشف کند. رویارویی کامیل با مادر و خواهرش و تلاشش برای کشف راز این جنایت، او را در موقعیت پیچیده‌ای قرار می‌دهد؛ درحالی‌که رازهای تاریک و پنهان خود کامیل نیز او را رها نمی‌کنند.

متین صبح، سر میز همان‌طور که لقمه می‌گرفت و تندتند می‌جوید، گفته بود: «من پول‌هام رو دادم یه نفر دیگه به جام بازی کنه. پول‌هام رو باخت. پول نداشته باشم و باز هم بخوام اینجا بمونم، بدبخت می‌شم.» دوست نداشت فکر کند عاقبتِ او هم با آن متین یکی است و برای آنکه بیشتر نشنود، سوپش را تند سر کشیده و از سر میز بلند شده بود. حالا از متین خبر نداشت، خودش هم باخته بود.

الایجا بیلی کارآگاه زمینی‌ای که در ماموریت‌های پیشینش در زمین و سیاره سولاریا به موفقیتهای جهانی دست پیدا کرده بود این بار برای حل معمای تازه‌ای به سیاره آرورا فراخوانده می‌شود در این سفر آشنایان قدیمی بیلی همچون دنیل آلیوا که رباتی انسان‌نما است دکتر فاستولف و گلادیا دلمار به او کمک می‌کنند تا واقعه انجماد ذهنی جاندار پانل را راز گشایی کند.

در گذشته، بدون بودن در قبیله یا گروه جان سالم به در نمی‌بردیم. به دلیل ضعف ذاتی‌مان برای زنده ماندن، مجبور بودیم به خانواده و جامعه متکی باشیم. این موضوع تا حدودی باعث به وجود آمدن ظلم و ستم می‌شد، ولی ما را از بیگانگی با دیگران و دوری از آن‌ها، که از خطرات کنونی مدرنیته است، محفوظ نگه می‌داشت.
ما بیشتر از هر موقع دیگری قادر شده‌ایم بدون دیگران به حیاتمان ادامه دهیم، در شهرهایی با جمعیت ده میلیون نفر می‌توانیم روزها بدون به زبان آوردن کلمه‌ای دوام بیاوریم، ولی هنر اعتراف کردن به درد‌هایمان پیش دیگران و ساختن رابطه‌هایی بر پایۀ آسیب‌پذیری را از دست داده‌ایم. فرد خوش‌شانسی هستیم اگر بتوانیم ادعا کنیم موقع بروز مصیبت یکی دو نفر هستند که می‌توانیم از آن‌ها کمک بخواهیم.

«نمی‌خواهم بروم! خواهش می‌کنم، نورا خواهش می‌کنم مجبورمان نکن برویم.» فریادهای انا مورِی در میان جیغ زنان و کودکان و انفجارهای اطرافش و صدای گوش‌خراش هواپیماهای جنگی بالاسرش گم می‌شود.
پدرها و مادرها التماس‌کنان به بچه‌هایشان می‌گویند: «بدو! بدو!» ولی خیلی دیر شده است. موشک دیگری به هدف می‌خورد و کشتی گروه متفقین که در اسکلۀ سنگاپور لنگر انداخته است تکه‌تکه می‌شود.