زمین‌شناس ِ حقیری تو را رصد می‌کرد
به تو ستاره‌ی خوبم، نگاه ِ بد می‌کرد

کنارت ای گل زیبا، شکسته شد کمرم
کسی که محو ِتو می‌شد، مرا لگد می‌کرد

تو ماه بودی و بوسیدنت نمی‌دانی
چه ساده داشت مرا هم بلند قد می‌کرد

بگو به ساحل چشمت که من نرفته چطور
به سمت جاذبه‌ای تازه جزر و مد می‌کرد؟

چه دیده‌ها که دلت را به وعده خوش کردند
چه وعده‌ها که دل من ندیده رد می‌کرد

کنون کشیده کنار و نشسته در حجله
کسی که راه شما را همیشه سد می‌کرد

به‌یاد آورد که آن عشق، درست مانند هر عشقی که ابتدایش اصلا معلوم نیست که آن لحظات آغاز یک عشق واقعی‌اند، شروع شد. به همین سادگی که خانم‌فریبا بر حسب تصادف و اتفاق، سر از مغازه‌ای درآورد که آقای منصور در آن مشغول کار ویراستاری بود و از آنجا که علاقه‌ی آقای منصور به متونِ مربوط به گذشته بیشتر از متون دیگر بود، متنِ خانم فریبا که مربوط به تحقیق کلاسی دانشگاهش بود، با ویراستاری بی‌نظیری به او تحویل داده شد؛ البته همراه با نظر شفاهی آقای منصور درباره‌ی آن متن که سرآغاز آن عشق شد…

خشک شده‌ام. به سختی خم می‌شوم و تو را روی مبل قدیمی مخملی کنار بخاری می‌گذارم و به پشتی مبل تکیه‌ات می‌دهم. صورتت برف شده است: سفید سفید.
-الان گرم می‌شی.
دست‌هایم را روی بخاری می‌گیرم. برف تنم آب می‌شود، روی بخاری می‌افتد و جیغ می‌کشد و محو می‌شود. می‌ترسم. انگشتانم مثل مرده‌ای که از خاک بیرون بیاید غیرمعمول و آرام تکان می‌خورند. تو هنوز مثل چوب خشکیده‌ی ظریفی بی‌حرکتی. با چشم باز به خواب رفته‌ای.
-آدم اینجور وقت‌ها نمی‌باست بخوابه.
دست‌هایم را دو طرف صورتت می‌گذارم. برف صورتت قرمز می‌شود. دست‌‌هایم به صورتت چسبیده‌اند و از صورتت جدا نمی‌شوند. انگاشتم قرمز می‌شوند. صورتت را تکان می‌دهم.
-صنم بیدار شو! بیدار شو! بیدار شو! بیدار شو…
صدایم تا سقف گنبدی سالن کش می‌آورد و برمی‌گردد: «بی دار شو… بی دار…»
لب‌هایت آرام می‌جنبد.
-زهره‌ترک شدم دختر!
دهانت غنچه می‌شود. ناگهان خون مثل آب اناری فشرده که پوستش را سوراخ کنی از دهانت بیرون می‌پاشد. خون گرمت صورتم را داغ می‌کند. شب سرخ می‌شود.