غروب روزهای آخر پاییز و پنجری (نمایش نامه)

نویسنده:خانم‌ها، آقایان، در ابتدا، وظیفه‌ى خودم می‌دونم که محل وقوع این داستانِ تا اندازه‌اى عجیب‌وغریبو که قسم می‌خورم صددرصد حقیقیه براتون تشریح کنم. البته چندان بی‌خطر نیست که انسان، داستان‌هاى حقیقى تعریف کنه. چون هرچى باشه ممکنه یه پلیس یا حتى یه دادستان، در بین شنوندگان حضور داشته باشه. اما باوجوداین، از اینکه به حقیقى بودن داستان اعتراف می‌کنم، ترسى ندارم. چون کاملا مطمئن هستم که شما داستان حقیقى منو باور نخواهید کرد. یا اقلا اونو ظاهرا باور نمی‌کنید. چون ـ محرمانه بگم ـ همه‌ى شما، حتى اون دادستان یا پلیس احتمالى هم، خوب می‌دونه که من فقط داستان‌هاییو تعریف می‌کنم که واقعا اتفاق افتاده باشن. خب، حالا خواهش می‌کنم کمى به مغزتون فشار بیارید و اتاق مبله‌اى از یه هتل بزرگو در نظرتون مجسم‏ کنید. این اتاق، بسیار شیک و مدرنه و براى اقامت‌هاى طولانى درنظر گرفته شده. قبول؟ از طرف شما، در سمت چپ اتاق… کافیه که فقط چشمانتونو ببندید، تا بتونید اتاقو به‌طور واضح ببینید… از طرف شما، در سمت چپ اتاق، چند میز مختلف در کنار هم قرار داده شده. میل دارید محل کار یه نویسنده‌ى بزرگو تماشا کنید؟ پس تشریف بیارید جلوتر. مثل اینکه جا خوردید؟ حق هم دارید، چون محل کار نویسندگان کوچیک هم به همین شکله. اثاثیه‌ى این اتاق: انبوهى از کاغذ، یه ماشین‌تحریر، نسخه‌هاى مختلف رمان‌هاى جوراجور که با جوهرهایى به رنگ‌هاى مختلف، به‌طور درهم‌وبرهم و ناخوانا تصحیح شده، مقدار زیادى مداد، خودکار، مدادپاک‌کن، یه قیچى بزرگ، چسب، یه خنجر، بله… اشتباها به اینجا آورده شده. (سینه‌ى خود را صاف می‌کند.) در پشت این شلوغى، یه بار کوچیک دستى قرار دارد. روى اون: کنیاک، ویسکى، آبزینت، شراب قرمز و چیزهاى دیگه. ولى حتى وجود این مشروبات هم نمی‌تونه دلیل بر عدم قدرت و توانایى هنرى و فقدان‏ نبوغ در نویسنده‌ى مورد بحث ما باشه. این وضعیت البته نمی‌تونه به نفع اون باشه، اما در ضمن به ضرر اون هم نیست.