فلسفه و امید اجتماعی

از زمانی که به دانشگاه رفتم، یا از زمانی که هگل به مدرسه علوم دینی رفت، در بحث های فلسفی در باب اینکه آیا عینیت چیزی بیش از امر بین الاذهانی است، تغییر زیادی رخ نداده است. امروزه ما فیلسوفان به جای «تجربه اخلاقی»، از «زبان اخلاقی»، و به عوض «نسبت میان ذهن و عین»، از «نظریه های محتواگرا در باب ارجاع» صحبت می کنیم. اما این فقط ظاهر بحث است. دلایل من برای دور شدن از دیدگاه های ضد دیویی که در شیکاگو دریافتم، تا اندازه زیادی شبیه دلایلی است که دیویی برای روی برگرداندن از مسیحیت انجیلی و از وحدت وجود نوهگلی در دهه بیست سالگی اش داشت. همچنین دلایلی که هگل را به روی برتافتن از کانت واداشت و به این نظر کشاند که خدا و قانون اخلاقی، هردو، را باید زمان مند و تاریخ مند کرد تا باورکردنی باشد، نسبتا بسیار است. گمان نمی کنم در بحث های مربوط به نیاز به «مطلق ها»، با وجود همه کتاب هایی که خوانده ام و برهان هایی که در خلال 40 سال گذشته آورده ام، بصیرتی بیش از آنچه در بیست سالگی یافتم، یافته باشم. همه سال های خواندن و استدلال کردن به من امکان داد که سرخوردگی ام را از افلاطون به طور مشروح تر و برای مخاطبان متنوع تری بیان کنم- اعتقادم به اینکه فلسفه هیچ کمکی به رویارویی با نازی ها و دیگر قلدران نمی کند.

در حال حاضر در ایالات متحده دو نبرد فرهنگی در جریان است، همکارم جیمز دیویسن هانتر در کتاب جامع و آموزنده اش، نبردهای فرهنگی: تلاش در راه تعریف کردن امریکا، نبرد نخست را وصف می کند. این نبرد میان مردمی که هانتر آنها را «پیشرفت خواهان» می خواند و مردمی که «راست کیش» می نامد، از اهمیت برخوردار است. این نبرد تعیین خواهد کرد که آیا کشور ما در امتداد همان مسیر تعیین شده از سوی اعلامیه حقوق، اصلاحیه های بازسازی…