کتابخانه نیمه شب

نورا شوکه بود. اما دلیل شوکه‌بودن او کمی با دلیل شوکی که بقیه محققان حاضر در آن قایق کوچک پارویی فکر می‌کردند، فرق داشت. شوک او ناشی از این نبود که نزدیک بود بمیرد. بلکه شوک حاصل از فهمیدن این موضوع بود که واقعا می‌خواست زنده بماند.
آن‌ها از کنار جزیره‌ای کوچک و سرسبز رد شدند. روی صخره‌ها پوشیده از گلسنگ‌های سبز رنگ بود. پرندگان- آک‌های کوچک و پافین‌هایی که کنار هم جمع شده بودند -به‌خاطر سوز سرد باد قطبی به یکدیگر چسبیده بودند. زنده‌ماندن و دوام‌آوردن در شرایط غیرمعمول.
نورا قهوه‌ای که هوگو تازه از فلاسکش ریخته و به دست او داده بود را جرعه‌جرعه نوشید. او لیوان قهوه را با دست‌هایی نگه داشته بود که حتی با وجود پوشیدن سه جفت دستکش، باز هم سرد بودند.
جزئی از طبیعت بودن، به معنای بخشی از میل به زنده ماندن بود.
وقتی آدم مدتی خیلی طولانی در جایی می‌ماند، فراموش می‌کند که دنیا چقدر وسیع است، و هیچ درکی از درازای آن طول‌ها و عرض‌های جغرافیایی ندارد. به نظر نورا، این دقیقا به سختی درک وسعت درونی هر انسانی بود.
اما وقتی وسعت درونی انسان را حس کنی، وقتی چیزی آن را آشکار کند، خواهی نخواهی امید به وجود می‌آید، و به سرسختی چسبیدن گلسنگ به یک صخره، به آدم می‌چسبد.