پرستوها و پاییز

امروز حقیقت تلخ در خیابان ابراهیم رخ نموده و میدان برای از کوره به در رفتگان خالی مانده است. خشم برهم‌انباشته مثل کوه آتش‌فشان فعال شده است. نعره‌های جنون‌آمیز از جگرها برمی‌آیند. هرچه برپاست کوبیده می‌شود. بنزین بر زمین روان و آتش شعله‌ور است. درها شکسته و کالاها پخش و پلا می‌شوند. مردم مثل موج در تلاطم‌اند و دیوانگی مانده بی‌رقیب. قاهره انقلاب کرده اما علیه خود. او که دوست داشت بر دشمن بتازد بر خودش تاخته و دست به خودکشی زده است، و ترسیده از خود می‌پرسید: «چه باعث این همه است؟» تیزی احساسش از وخامت اوضاع خبر می‌داد و خوب می‌دانست که پرده از غم‌نامه‌ی راستین، فردا برگرفته می‌شود. این خطر زندگی‌مان را نشانه رفته است. خودمان را تهدید می‌کند نه انگلیسی‌ها را. قاهره را تهدید می‌کند و جنگ برپاشده در کانال را و دولت را و نیز خود او را که جزئی از این دولت است. این توفان سرانجام، ریشه‌ی دولت را و حزب را و شخص او را از بیخ برخواهد کند. هرگز این دغدغه رخت از دلش برنمی‌بندد و با وجود گرداب جنونی که در آن افتاده، هرگز از او کنده نمی‌شود؛ گویی که از جنون و خرابی و آتش فراتر است و به احساس خود در این مورد ایمانی بی‌چون و چرا دارد.