بر باد رفته (2جلدی،باقاب)

از آن چشمان سبز و نافذی که در زمینۀ گلرنگ چهره می‏درخشید، شرار شیطنت و نشاط و سرزندگی زبانه می‏کشید و درست نقطۀ مقابل ظاهر آرام و متینش بود. اگر اسکارلت در آن دقایق آن‌طور موقر و مؤدب نشسته بود، به‌خاطر اندرزهای ملایم مادرش و سختگیری‌های شدید ددۀ سیاهش بود که بر او تحمیل شده بود؛ اما آن چشمان آشوبگر و فتنه‌انگیز با آن نگاه‌های منقلب‌کننده که اسرار روح سرکشش را آشکار می‏کرد، از آن خودش بود.

در دو طرفش، استوارت و برنت در صندلی‌های راحتی خود فرو رفته بودند و در همان حال که حرف می‏زدند و می‏خندیدند، زیر چشم از پشت شیشه‏های شفاف سایبان باغ، به آفتاب طلایی عصر نگاه می‏کردند. هر دو چکمه به پا داشتند و هر دو پاهای خود را که در اثر سوارکاری ممتد عضلات قوی پیدا کرده بودند، روی هم انداخته بودند. دو برادر، هریک نوزده‌ساله، قدشان دو متر و پنج سانتی‌متر، استخوان‌هایشان درشت و عضلاتشان قوی، صورتشان در اثر تابش آفتاب تیره، موهایشان بلوطی و چشمانشان پرنخوت، ولی شاداب و سرزنده و شوخ‌طبع بودند.