کمدی الهی (متن کامل)

شاعر، که راه‌اَش را در جنگلی تاریک گم کرده است، روشنایی خورشید را بر بالای کوه می‌بیند و بر آن می‌شود به بالا رود و در پرتو آفتاب راه خود را بیابد، اما چون پا به راه می‌گذارد چند درنده راه بر او می‌بندند و او دوباره به تاریکی فرومی‌افتد. درندگان قصد جان شاعر را کرده‌اند که ویرژیل از دور پدیدار می‌شود و شاعر از او یاری می‌طلبد. ویرژیل درندگان را از سرِ راه او می‌راند و مژده می‌دهداَش که برآن است او را به تماشای دوزخ ببرد و شکنجه‌شوندگان دوزخی را به او بنمایاند و پس از آن وی را به برزخ بَرَد تا سپس به راهنمایی قدیسه‌یی (بئاتریس) به تماشای بهشت رَوَد. و با این مژده، شاعر از پی او به راه می‌افتد.

به نیمه راه در سفر زندگانی‌مان،
به خود آمدم درون جنگل تاریکی،
گمگشته وز رَهِ راست به دور فِتاده.

چه گویم! دشوار می‌نماید توصیف‌اش!
جنگلی تیغ‌لاخ و وحشی بود و چنان درهم‌تنیده و انبوه
که حتّا یاد‌اَش هراس می‌زاید؛
هراسی کز هراس مرگ کم‌تر نیست.