فیلم های پازلی (داستان گویی پیچیده در سینمای امروز)

آثار کافمن قالبی بینامتنی را برای چرخه خاصی از سینمای نسبتا پیچیده امروز شکل می‌‏دهند که در آن قهرمان (معمولا نویسنده یا هنرمند) باید خودش را از عدم‌‏قطعیت زمان رها سازد. همیشه نوعی نبرد با زمان در جریان است – اما معمولا به شکل ضرب‏‌الاجل‌‏های قطعی نیست. در روایت‌‏های کافمن به‌‏طورکلی نوعی نارضایتی از خودِ مفهوم زمان (و جهتِ زمان) وجود دارد، حتی اگر ضرورت این جهتِ غیرقابل‏‌برگشت ازطریق عناصر سبکی اعلام شود. اقتباس (اسپایک جونز، ۲۰۰۲) و ذات بشر (میشل گوندری، ۲۰۰۱) نشان می‏‌دهند که کشاکش نویسندگان علیه اقتباس و تکامل، کار بیهوده‌‏ای است. جان مالکوویچ ‌‏بودن درباره هنرمندی است که نمی‌‏تواند بر فناپذیری‏‌اش، فناپذیریِ جسمانی و خلاقه، غلبه کند. در فیلم درخشش ابدی یک ذهن پاک (میشل گوندری، ۲۰۰۴) ضدقهرمان نوعی ماشین زمان می‌‏سازد که فقط در زمان حال و بر حافظه قهرمان عمل می‌‏کند.