قدرت پشیمانی (چگونه نگاه به گذشته باعث پیشرفتمان می شود)

فلسفه ضدپشیمانی که در ترانه‌ها گنجانده شده و روی پوست نقش بسته است و حکیمان آن را پذیرفته‌اند، آن‌قدر بدیهی به‌نظر می‌آید که کمتر در مورد دلایل درستی آن بحث شده است و فقط بیان می‌شود. چرا دنبال درد باشیم درحالی‌که می‌توانیم از آن اجتناب کنیم؟ چرا وقتی می‌توانیم در پرتوهای مثبت‌‌اناندیشی حمام آفتاب بگیریم، ابرهای بارانی را فرابخوانیم؟ چرا از کاری غمگین باشیم که دیروز انجام داده‌ایم، درحالی‌که می‌توانیم درباره احتمالات نامحدود فردا رویاپردازی کنیم؟
این جهان‌بینی، بیشتر از حقیقت و منطق، برمبنای احساسات است. اگرچه درست و قانع‌کننده به نظر می‌رسد، یک عیب نه چندان کوچک دارد: کاملا اشتباه است.
آنچه افراد ضدپشیمانی ترویج می کنند طرحی برای یک زندگی خوب نیست. آن‌ها مزخرف می‌گویند. (بابت این کلمه معذرت می‌خواهم، اما آن را به دقت انتخاب کرده‌ام.)
پشیمانی خطرناک، غیرعادی یا انحراف از مسیر ثابت خوشبختی نیست. پشیمانی سالم، فراگیر و بخشی جدایی‌ناپذیر از انسان بودن است. پشیمانی ارزشمند است، شفاف‌سازی و راهنمایی می‌کند. درست است، نباید روحیه ما را خراب کند، اما می‌تواند باعث ارتقاء وضعیت ما بشود.
این یک توهم بیهوده خودساخته برای ایجاد احساس دلگرمی در دنیایی سرد و بی‌احساس نیست. این یافته دانشمندان طی بیش از نیم قرن تحقیق است.
این کتاب درباره پشیمانی است. پشیمانی احساس غم‌انگیزی است در مورد اینکه اگر در گذشته این‌قدر انتخاب بد نمی‌کردید، این‌قدر تصمیم اشتباه نمی‌گرفتید یا این‌قدر احمقانه رفتار نمیýکردید، حال بهتر و آینده روشن‌تری داشتید. در طول سیزده فصل بعدی، امیدوارم پشیمانی را با نگاهی جدی دریابید و یاد بگیرید که چگونه از قدرت این تغییر نگاه به عنوان یک نیروی مفید استفاده کنید.
ما نباید به صداقت کسانی شک کنیم که می‌گویند از کار خود پشیمان نیستند. در عوض، باید آن‌ها را بازیگرانی در نظر بگیریم که نقشی بازی می‌کنند؛ آن‌قدر زیاد و آن‌قدر عمیق بازی می‌کنند که این نقش برای خودشان هم واقعی شده است. چنین خودفریبی روان شناسانه‌ای رایج است. گاهی اوقات حتی می‌تواند رفتار سالمی باشد. اما این رفتار اغلب بازدارنده افراد از انجام دادن کارهای دشوار -دلیل اصلی رضایت واقعی- است.