یازده حلقه (ادبیات ورزشی،روانشناسی ورزشی 4)

من همیشه به دنبال این بودم که وارد ذهن بازیکنان شوم. زمانی که مربی‌گری بولز را شروع کردم، بازیکنان را وادار کردم که برای خود چیزی را بسازند که آن را سپر بازیکنان نامیده بودم. یک پروفایل ساده براساس سوال‌هایی مانند «بزرگ‌ترین الهام‌بخش شما چیست؟»، «چه کسی بیشترین تاثیر را روی شما می‌گذارد؟» و «مردم چه چیزهایی را درباره شما نمی‌دانند؟» سپس از آن‌ها می‌خواستم یک پرسش‌نامه‌ی کمی رسمی‌تر را پر کنند و از جواب‌هایشان برای بررسی عمیق‌تر در طول ملاقات‌های فردی در اواسط فصل استفاده می‌کردم.
ابزار روان‌شناسی موردعلاقه‌ی من چیزی بود که جون آن را «سیبل اجتماعی» می‌نامید، که تصویری را به دست می‌داد که براساس آن، می‌توانستم بفهمم مردم خود را در یک گروه چطور می‌بینند. در یکی از بلندترین سری مسابقات خارج از خانه، به هریک از بازیکنان، یک ورقه‌ی کاغذ با یک سیبل دارای سه حلقه دادم، که بیانگر ساختار اجتماعی تیم در مرکز بود. سپس از آن‌ها خواستم براساس این‌که احساس می‌کنند چقدر به تیم متصل هستند، جایگاه خود را در جایی روی سیبل مشخص کنند. بدیهی بود که بازیکنان اصلی معمولا خود را در نزدیکی مرکز نشانه‌گذاری می‌کردند و بازیکنان ذخیره، خود را در حلقه‌های دوم و سوم درنظر می‌گرفتند. فوروارد ذخیره استیسی کینگ-که یک سال بود برای تیم بازی می‌کرد، بسیار صریح و خوشپوش بود و همیشه بقیه را می‌خنداند – جایگاه خود را در جایی بسیار دور و خارج از حلقه‌ی سوم مشخص کرده بود. وقتی علت را از او جویا شدم، گفت: «به من کلا در تیم بازی نمی‌رسد، مربی.» این حرف درست نبود، اما چیزی بود که او احساس می‌کرد. درظاهر، استیسی بسیار با اعتمادبه‌نفس و اجتماعی به نظر می‌رسید، اما در باطن، حال یک غریبه را داشت که برای دیده شدن دست و پا می‌زد. فکر نکنم هیچ‌گاه فهمیده باشم که چطور این درد را درمان کنم.