چیزهای کوچکی مانند این

به راهش ادامه داد و از کنار خانه‌های روشن و چراغ‌های خیابان گذشت. در تاریکی و سکوت، اطراف صومعه چرخید و آن را ورانداز کرد. بالای دیوارهای بلند پشت صومعه هم پر از خرده‌شیشه بود؛ خرده‌شیشه‌هایی که هنوز بعضی جاها زیر برف مشخص بودند. نمی‌شد داخل را دید. شیشه‌های پنجره‌های طبقه‌ی سوم را سیاه‌کرده و جلویشان نرده‌های فلزی نصب کرده بودند.
دوباره که برگشت روبه‌روی ورودی اصلی صومعه، از دروازه‌های بازش وارد شد و مسیر ماشین‌رو را که پیش گرفت، چشم‌انداز درختان سرخ‌دار و همیشه‌سبز و توت‌های روی درختچه‌های خاس، همان‌طور که مردم می‌گفتند، به زیبایی تصویرهای روی کارت‌پستال بودند. یک ردپای محو روی برف‌ها به‌جا مانده بود که در جهت مخالف، به خارج صومعه منتهی می‌شد و فرلانگ بدون اینکه کسی را ببیند، به در جلویی ساختمان رسید و خیلی راحت از مقابلش گذشت.
هنگامی که به دیوار سه‌گوش کنار شیروانی رسید، به‌سمت درِ انبار زغال رفت، لحظه‌ای میل عجیبی داشت که در را باز نکند، ولی این میل لحظه‌ای، به همان سرعتی که آمده بود، ناپدید شد و چفت در را کشید، بازش کرد و اسم دخترک را صدا زد و خودش را معرفی کرد. بعد با صدای بلند خودش را معرفی کرد … همه‌چیز همان‌طور بود که از آن می‌ترسید، با این تفاوت که این بار دختر پالتویش را گرفت و با میل و رضایت، به او تکیه داد تا به بیرون هدایتش کند.
«سارا، با من می‌آی خونه.»