نقشه هایی برای گم شدن

چند سال پیش، مادرم از صندوقچه‌ی چوب سدرش بلوزی فیروزه‌ای را که در سفر بولیوی برایم خریده بود درآورد، لباس زنان بومی در اندازه‌ی مینیاتوری. عجب آنکه وقتی تایش را باز کرد و آن لباس کوچک را به من داد، خاطره‌ی زنده‌ی پوشیدنش در تضاد بود با اندازه‌ی خیلی کوچکش، با آستین‌هایی که کوتاه‌تر از سی سانتی‌متر بود، با نیم‌تنه‌ای کوچک برای قفسه‌ی سینه‌ی ظریفی که دیگر از آن من نبود. تعجبم از این بود که حس بودن در آن لباس زری‌دوز هنوز برایم کاملا زنده بود اما یادم نبود این قدر کوچک بودم که می‌پوشیدمش. چیزی بودم زمین تا آسمان متفاوت با خود بزرگسالم که این‌ها را به خاطر می‌آورد. پیوستگی حافظه، شکاف بین بدن کودک نوپا و بدن زن بالغ را از قلم انداخته بود.
وقتی آن بلوز را دوباره یافتم، خاطره‌اش را گم کردم، چون این دو آشتی‌ناپذیر بودند. یک آن تمامش از ذهنم رفت، به چشم دیدم که رفت. گاهی وصف دیوارنگاره‌ها و جسدهای سالمی را می‌شنویم که صدها یا حتی هزاران سال معجزه‌آسا دفن، مهر و موم و از گزند نور محافظت شده‌اند. این چیزها وقتی اولین بار در معرض هوای تازه و نور قرار می‌گیرند، آرام آرام از بین می‌روند، فرو می‌پاشند، ناپدید می‌شوند. گاهی یافتن و گم کردن خیلی بیشتر از آنچه می‌پنداریم به هم گره خورده‌اند.