ریواس های بلند رودخانه تیزو

چیز بیش‌تری نبود که روزنامه‌ها بنویسند. این‌که هاله پایش را بلند می‌کند و می‌گذارد آن طرف نرده و می‌افتد. قبل از این‌که فرصت پیدا کند تا به پایین نگاه کند. دستی که لرزیده و مهلت مکث نداده. میله آهنی از سرما به سفیدی می‌زده. اما دستش فرصت لمس سرما را نداشته. لغزیده و از نرده رها شده. افتاده، بی هیچ انحنایی، مستقیم و پرشتاب. دست و پایش فرصت تاب خوردن در هوا را پیدا نکرده‌اند. جسمی سنگین که جاذبه می‌کشدش. چشمم را می‌بندم تا بیشتر نسوزد، تا اگر کسی نگاهم می‌کند، نبینمش. زمینه آبی فنجان را می‌بینم و گلبرگ‌ها را که شفافند و به ساقه نرسیده محو می‌شوند. شاید درباره هاله بنویسم. از مرگ هاله شروع کنم. توی دنیای نو کسی نیست بخواند چه می‌نویسم.