تب یونجه

سورل: می‌دونی که هیچ‌وقت نمی‌تونیم اون‌ها رو نگه ‌داریم. در مورد شلم‌شوربابودنمون حق با توئه، سایمون. کاش این‌طوری نبودیم.
سایمون: اهمیتی داره؟
سورل: فکر کنم باید اهمیت داشته باشه… واسه آدم‌های دیگه.
سایمون: این تقصیر ما نیست. این‌‌مدلی بار اومده‌ایم.
سورل: خب، اگه ما اون‌قدر باهوش هستیم که این رو می‌فهمیم، پس باید اون‌قدر باهوش باشیم که خودمون رو تغییر بدهیم.
سایمون: مطمئن نیستم که بخوام.
سورل: ما به‌شدت بی‌ادب هستیم.
سایمون: نه با آدم‌هایی که دوستشون داریم.
سورل: آدم‌هایی که دوستشون داریم باهاش کنار می‌آن، چون اون‌ها هم ما رو دوست دارن.
سایمون: منظورت از بی‌ادبی دقیقاً چیه؟ بلدنبودن فوت‌وفن‌معاشرت و گپ‌زدن‌؟
سورل: ما هرگز سعی نمی‌کنیم وقتی کسی اینجا می‌آد، بهش برسیم.
سایمون: چرا باید این کار رو کنیم؟ اینکه یه نفر مدام حواسش به آدم باشه، نفرت‌انگیزه.
سورل: بله، اما آدم‌ها دوست دارن کمی بهشون توجه بشه. ما هیچ‌وقت یه بار هم از کسی نپرسیده‌ایم که آیا خوب خوابیده.