نوشابه با سیانور

آنتونی براون اخم‌هایش را در هم کرده بود و به رزماری بارتون فکر می کرد.
با خودش گفت: «چه احمقی بودم که خودم را درگیر او کردم.» هرچند عذرش پذیرفته بود و هر مرد دیگری هم که بود همین کار را می‌کرد. رزماری واقعا خوشگل بود. آن شب در دورچستر چشمش فقط به او بود. خوشگل عین حوری‌های بهشتی و شاید همان‌قدر زیرک.
ولی بدجوری دلش را برده بود و خیلی زحمت کشید تا کسی را پیدا کند که به هم معرفی‌شان کند. با آن همه کار و گرفتاری که داشت، واقعا نابخشودنی بود. برای خوشگذرانی که به کلاریج نیامده بود.
حالا به خودش سرکوفت می‌زد که چه حماقتی کرده. ولی رزماری الحق خوشگل بود و می‌ارزید که مقداری از وقت فراغت گذرایش را صرف او کند. خوشبختانه جایی برای پشیمانی نبود. همین که چند کلمه حرف زد مقداری از جذابیتش رنگ باخت. دوباره همه چیز سر جای اولش بازگشت. عشق نبود …حتی شیفتگی نبود. فقط مقداری سرگرمی و خوشگذرانی بود.