مبانی تمرینات قدرتی و آماده سازی‏ (ACSM) ‏1:سازگاری های فیزیولوژیکی

پایداری توانایی یک شی یا فرد برای مقاومت در برابر تغییرات تعادل می باشد. حفظ وضعیت پایدار برای بیان حداکثر قدرت و توان مهم می باشد. پایداری در حد زیادی به دستکاری مرکز ثقل وابسته است. مرکز ثقل نقطه ای است که در آن وزن متمرکز می شود. مرکز ثقل چند سطحی می باشد، بدین معنا که دارای جهات طولی، جانبی و جلو به عقب می باشد. بنابراین، مرکز ثقل می تواند به هنگام دور شدن اندام ها یا خم شدن تنه به طرفین حرکت کند، با خم شدن تنه، لگن ها یا زانوها پایین بیاید، با بلند شدن بازوها بالا بیاید و در جریان حرکات در صفحه سهمی از جلو به عقب و برعکس جا به جا شود. تغییرات حرکت مرکز ثقل در یک یا چند صفحه و دستکاری آن برای حفظ و بهینه سازی پایداری مهم می باشد. مرکز ثقل یک خط فرضی می باشد که مرکز ثقل را به زمین وصل می کند و به عنوان خط جاذبه نامیده می شود. زمانی که مرکز ثقل تغییر می کند، خط جاذبه و دستکاری خط جاذبه می تواند بر پایداری شی اثر بگذارد.

از موارد پراهمیت مربوط به پایداری وزن شی، سطح اصطکاک و اندازه تکیه گاه می باشد. تکیه گاه ناحیه ای در خطوط می باشد که محیط خارجی بخش های بدن را با تماس به زمین متصل می کند. برای مثال، یک دونده سرعت در حالت چهار نقطه ای تکیه گاه بزرگ تری نسبت به فرد ایستاده با وضعیت شانه باز (وضعیت دو نقطه ای) خواهد داشت. اندازه تکیه گاه می تواند برای افزایش پایداری دستکاری شود. افزایش اندازه تکیه گاه منجر به پایداری بیش تری می شود. برای مثال، پایداری وضعیتی زمانی بیش تر است که فرد اسکات را با حالت پهن تری در مقابل یک حالت کم پهنا انجام می دهد. بنابراین، پایداری با اصول عمومی زیر تعیین می شود:

*پایداری بیش تر زمانی دیده می شود که مرکز ثقل پایین تر باشد، این حالت در بازیکن فوتبال یا کشتی گیری صادق است که وضعیت پایینی را برای افزایش احتمال موفقیت حفظ می کند.

*پایداری بیش تر زمانی مشاهده می شود که خط جاذبه با مسافت مساوی در داخل تکیه گاه قرار گیرد، زمانی که وزن از جلو به عقب یا به دو جانب جا به جا نمی شود؛ پایداری زمانی بیش تر است که خط جاذبه متمرکز می شود.

*پایداری بیش تر زمانی مشاهده می شود که سطح اصطکاک بیش تر باشد؛ زمانی که ضریب اصطکاک افزایش می یابد، پایداری بیش تری نیز دیده می شود.

*پایداری زمانی کاهش می یابد که بار خارجی به اندام بالا تنه اعمال شود؛ بار خارجی به اندام بالا تنه مرکز ثقل را بالا می برد و پایداری را کاهش می دهد.