شماره ی دو

ـ خیلی می‌ترسم که فکر کنی آدم افراطی‌ای هستم. مواقعی هست که باید به خودت بگی دارم زیاده‌روی می‌کنم…
ـ نه. من واقعا رنجت رو درک می‌کنم. و به نظرم موجهه. فقط اینکه نمی‌تونم کمکت کنم داره مریضم می‌کنه.
ـ …
ـ همه‌ش دنبال کلماتی‌ام که بتونن آرومت کنن. می‌دونی، من نمی‌خوام با چیزی که تو تجربه کردی مقایسه‌ش کنم، ولی این واقعا مختص دوره‌ی ماست.
ـ چی؟
ـ وقتی می‌رم اینستاگرام و زندگی فوق‌العاده‌ی آدم‌ها رو می‌بینم، من هم گاهی حس می‌کنم زندگیم پوچ یا ازدست‌رفته‌ست.
ـ …
ـ ما امروز تحت دیکتاتوری خوشبختی دیگران زندگی می‌کنیم. یا به‌هرحال وانمودشون به خوشبختی…
مارتین روی این اصطلاح توقف کرد: دیکتاتوری خوشبختی دیگران. این می‌توانست عنوان خوبی باشد، ولی تصمیمش را گرفته بود، پروژه‌ی نوشتن را رها می‌کرد. او می‌فهمید که کلمات می‌توانند آنچه را در درون ماست رهایی بخشند، حتی به‌مرور حسش نیز کرده بود، نوعی ویرگول‌درمانی؛ ولی درنهایت کارِ او نبود. با جستجو کردن بقایای رنج خود، حس می‌کرد که دردش دوباره تجسم یافته است و با تردیدی تمام‌وکمال، دوباره به نقطه‌ی صفر بازمی‌گشت.